دفتر شعر من : ابوالقاسم کریمی

مپوشان بر دلت پیرآهن شب مشو سرمایه اهریمن شب بخند و مهربانی کن به دنیا بِکَن آغوش خود را از تن شب _ ابوالقاسم کریمی

گر درد کند پای تو ای حور نژاد از درد بدان که هر گزت درد مباد آن دردمنست بر منش رحم آید از بهر شفاعتم بپای تو فتاد

سیمابی شد هوا و زنگاری دشت ای دوست بیا و بگذر از هرچه گذشت گر میل وفا داری اینک دل و جان ور رای جفا داری اینک سر و تشت

عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست در پیش عنایت تو یک برگ گیاست هرچند گناه ماست کشتی کشتی غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

از کعبه رهیست تا به مقصد پیوست وز جانب میخانه رهی دیگر هست اما ره میخانه ز آبادانی راهیست که کاسه می‌رود دست بدست

شیرین دهنی که از لبش جان میریخت کفرش ز سر زلف پریشان میریخت گر شیخ به کفر زلف او ره می‌برد خاک ره او بر سر ایمان می‌ریخت

دوبیتی شمارهٔ ۵۹ الله کوهسارانم تویی یار بنویس جو کنارم تویی یار الاله کوهساران هفته‌ای بی امید روزگارانم تویی یار دوبیتی

دوبیتی شمارهٔ ۵۷ سه درد آمو بجانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یار غریبی و اسیری چاره دیره غم یار و غم یا