سال ۷۸ وقتی طراحی وب رو به عنوان شغل انتخاب کردم ٬هیچ وقت فکر نمی کردم توی کشوری زندگی کنم که یه مسئول با هر دیدگاهی اینقدر راحت اینترنت رو قطع کنه و عین خیالش نباشه که چند نفر متضرر میشن ٬کاری به مسائل امنیتی و سیاسی ندارم اما این مثل این می مونه که شما به جای درمان درد روی مریض رو بدی تا نبینی که مریضی هست. بلاخره همون طوری که اینترنت رو مجدد وصل کردن اون بیماری هم دیده میشه و باید در مان بشه.
حالا این وسط این قطع شدن اینترنت چه صدماتی به ما طراحان وب زده بماند اما یه نتیجه کلی داشت اینکه توی ایران چون هیچ نهاد قانون گذار و حمایتی برای طراحی وب و شغلهای نزدیک به طراحی وب وجود نداره متاسفانه هیچ راهی هم برای اعتراض نیست من به شخصه متوجه شدم که این شغل در ایران نمی تونه برای من یک شغل دائمی باشه و دیر یا زود باید یا از ایران برم یا به فکر شغل بهتری باشم حتی غیر مرتبط.
این ماه جدای از مشکلاتی که برام درست شد فهمیدم که هیچ اعتباری به اینترنت ایران نیست و هر لحظه ممکنه با اینترانت جای خودش رو عوض کنه ٬ سوری لند کلیپ خوبی ساخته بود شما هم ببینید بد نیست حداقلش فهمیدیم که میشه به عصر حجر هم بازگشت ٬عصر تماس های رو در رو عصر کار در شهر خودمون و هزارتا مشغله بی خاصیت دیگه
نمی دونم کمی گیچ شدم اما اگر شما قصد دارید مثل من شغلتون رو براساس اینترنت پی ریزی کنید بدونید اینجا ایران هست هر مسئولی میتونی به دلایل خودش و بدون در نظر گرفتن ضررر وزیان دیگران خیلی راحت اینترنت ٬آب ٬برق ٬گاز و هزاران چیز دیگه رو قطع کنه و هر کسی رو از اعتراض بترسونه ٬ من معترضم اما مثل خیلی های دیگه جرات اعتراض ندارم چون میدونم هر اعتراضی کار رو خراب تر می کنه نه بهتر فقط کاش مسئولین هم قدری به فکر ما بودن ٬ما اشتباه نکردیم که به تکنولوژی روز وابسته شدیم اونها هستند که عصر حجر رو دوست دارند. چه بخواهند چه نخواهند شبکه های اجتماعی ٬ اینترنت و هزاران چیز جدید در حال متولد شدن هست.
من دوست ندارم فرزندانم وقتی یه روز بیدار میشن احساس کنند توی کره شمالی هستند نه توی ایران ٬این شیوه خطرناک قطع اینترنت ترسناک بود اما باعث میشه همه ما بدونیم مسئولین اگر حتی از آب خوردن هم احساس خطر کنند اون رو قطع می کنند.
ما نوشتیم امیدواریم خشت..... کسی هوا نشه
