دنیای ما آدم ها

شما درباره مرگ چه فکری می‌کنید؟

مرگ چیز بدی هست؟

خیر.

می‌دانید...زندگی یک بازی است.

می‌توانی در این بازی گاهی شکست بخوری.

گاهی موفق بشی.

اما مجبوری در انتها برنده باشی!

چون تمام لذت دنیا در برنده بودن هست.

برنده بودن یعنی چه؟

یعنی فهمیدن ارزش وجودی انسان و کار کردن به طریقی که این ارزش را نشان دهد. ارزش بالای ما باید ما را از زیاد خوردن باز دارد! باید از اضطراب دور سازد!

اینها به کنار درباره مرگ پرسیده بودم...

مرگ سوت پایان بازی است. فکر می‌کنم هنوز هم با عده ای سر امام حسین بحث دارم نه؟ خب مثال سختی هست ولی همین را پیش می‌گیرم...

تا امروز برای چه در محرم گریه می‌کردید؟ برای مظلومیت امام حسین؟ تا قبل از این متن من هم در محرم بسیار گریه می‌کردم! بعد از یافتن این تفکر کمتر گریه کردم...الان هم به نظرم بهتر است برای مرگش حتی خوشحال باشم!!!!! منظور من بی‌احترامی یا رقص و پایکوبی نیست...خوشحالی از اعماق وجود...امام حسین در راه هدفش شهید شد. مظلوم بود ولی شاه کربلا شد!

هنوز تعریف خودم را از مرگ نگفتم...

مرگ بد نیست...اصل زندگی ما روح ما هست...راستش در گذشته های دور وقتی نوجوان بودم و رمان های آبکی و عشق های مثلثی را می‌خواندم می‌گفتم: این شخص اگر این شخص را دوست دارد وقتی می‌بیند معشوقه اش از او متنفر است دست از سرش بر می‌داشت! این عشق واقعی بود به نظر من البته! اینکه بیشتر از معشوقه به آرامش او اهمیت بدهی!

چرا این را گفتم؟ که بگویم عزیز ما که فوت می‌کند می‌توانیم برایش خوشحال باشیم! او به معشوقش برگشته...غم و گریه ما برای خودمان است نه او(:

راستش او آزاد شده! از بند های این دنیای محدود آزاد شده...

خیلی فکر کردم که چطور این کامنت را پست کنم...اما نفهمیدم چه بگویم که حق مطلب ادا شود...از اینجا شروع کردم که پست های جنجالی قبلی را کامل تر و جنجالی تر کنم😂 و این را هم بگویم:

این کامنت من زیر این پست هست(از اون طولانی ها که به سختی خواندنش را تمام کردم).

بگذریم...برگردیم سر حرف بالا...گفتم نباید ناراحت باشی! اما مگر می‌شود؟ نه نمی‌شود!

پس خودت را دوست بدار و غمت را بپذیر...اما تا کی(: به غم هایتان خوش آمد بگویید و زود راهی شان کنید بروند:) یک روز و دوروز و یک هفته و یکماه...بیشتر از شش ماه طولش ندهید...

خنده هاتون پابرجا.