کلام انسان

مولانا می‌گوید:

عالمی را یک سخن ویران کند

روبهان مرده را شیران کند

جان‌ها در اصل خود عیسی دمند

یک زمان زخمند و گاهی مرهمند

گر حجاب از جان‌ها برخواستی

گفت هر جانی مسیح آساستی

گر سخن خواهی که گویی چون شکر

صبر کن از حرص و این حلوا مخور

صبر باشد مشت‌های زیرکان

هست حلوا آرزوی کودکان

هرکه صبر آورد گردون بر رود

هر که حلوا خورد واپس‌تر رود

برداشت من از سخن مولانا این است:

یک جمله می‌تواند یک دنیا را به هم ریزد و جمله‌ای دیگر می‌تواند کوه را جا‌بجا کند و انسانی ضعیف را به انسانی قدرتمند تبدیل کند.

کلام ما می‌تواند زخم زبان باشد و یا مرهم و خاصیت مسیح‌گونه و معجزه‌گر داشته باشد.

مراقب حرف‌ها و گوهر وجود خود باشیم.

شما چقدر به عمق شعر مولانا اعتقاد دارید؟؟؟