و چه زود ورق خورد فصلِ با تو بودن.
اما چه باک…
که بعضی لحظهها، هرچند کوتاه، تا همیشه در دلِ آدم میمانند؛
مثل عطری که از گلِ خشک هنوز نفس میکشد و خاطره میسازد.
امید دارم واژههایی که میانِ سطرها کاشتیم، در زندگیات ریشه کرده باشند،
چون دانهای کوچک که در خاکِ مهربانی، روزی باغی از آرامش میرویاند.
یادت نرود —
عشق، گلدانِ ظریفیست از جنسِ دل؛
حتی اگر از زیباترین و گرانترین گلها پر شده باشد،
بیتوجهی آرامآرام جانش را میگیرد،
و ناگهان روزی میفهمی که جز خاکی خاموش و خاطرهای دور، چیزی از آن باقی نمانده…
پس از سرِ مهر میگویم:
برای خانوادهات، برای آنکه در آینه میبینی،
تا دیر نشده، مسیرِ دیگری انتخاب کن —
با لبخند، با وقت، با کلامی ساده و دلِ گرم.
بدان…
بعضی خداحافظیها،
خودشان زیباترین شکلِ عشقاند —
آرام، نجیب، و بیادعا. 🌿
