میدونی؟ آدم وقتی واقعاً کسی رو دوست داره،
براش زمان میزاره، نه فقط حرف، نه فقط وعده.
چون وقت یعنی بخشی از زندگیمون که هیچوقت برنمیگرده.
اما تو انگار با کارِت ازدواج کردی…
با داروخانهات صبح و شب زندگی میکنی،
خودت رو فراموش کردی، خونوادهت رو،
و اونایی که هنوز منتظرن فقط چند ساعت از روزت رو باهاشون تقسیم کنی.
میدونم مسئولیتت سنگینه، میدونم نبودِ نیرو دستوپات رو بسته،
اما گاهی باید یادمون بیاد که عشق هم مثل بدن، مثل روح، به رسیدگی نیاز داره.
اگر برای کسی که دوستش داری وقت نذاری، کمکم اون عشق از نفس میافته،
و هیچ قرص و نسخهای نمیتونه دلسردیِ یه دلِ منتظر رو درمان کنه.
تو خوب بلدی دارو درست کنی ،
کاش یه ذره از وقتت رو هم برای زندگی نسخه میکردی…
برای اونایی که بهجای «دارو»، فقط حضور تو رو لازم دارن. 🌙
