توی این پست قصد دارم با توجه به چالشِ ویرگول و ایده ی جناب آقای امیر مهرانی، راجع به تجربه هایِ فردیِ مفیدی که از سال نود و هشت به دست آوردم حرف بزنم.
چیزهایی که من گذاشتم توی کولهپشتی ِ نود و هشتم و درش رو بستم،شاید شما بخواین چیزی ازش برای کولهپشتی نود و نهِ خودتون بردارین.
موضوع اول : دستاوردها و تجربیات من در سال گذشته:
۱- اوضاع تغییر نمیکنه مگر اینکه خودتون تغییر کنید.
این شامل همه جنبه های زندگی میشه.شاید اونقدر که انتظار داریم،سریع اتفاق نیفته؛ ولی مطمئن ترین راهی هست که من بهش رسیدم.
۲- چیزی که زیاد داریم،"زمان" هست.
وقتی من با دوفسقلیِ شیطون،فرصت میکنم کتاب بخونم،گاها کارِ طراحی انجام بدم و در کنار اینها همه وظایف یه زنِ خانه‌دار رو هم داشته باشم،یعنی میتونم امیدوار باشم مدیریت زمان رو یاد گرفتم.
در وهله اول قاتلِ زمانِ ما شبکه های اجتماعی هست.محدودشون کنیم وگرنه کلِ روز و شب ما محدود میشن به اونها!
۳- مسئول کار های خودم هستم نه دیگران
زمانی که من هرکاری(خوب یا بد) رو انجام میدم،یادم هست خودم انتخاب کردم.حتی اگر کسی منو به کاری مجبور کنه،بازم این منم که به اون شخص اجازه دادم.
این شاملِ تکنیکِ "نه" گفتن هم میشه که خیلی از ما باید بیشتر یاد بگیریم "نه" بگیم.
۴- رویا ببینین!
رویا ! شاید واسه خیلی از شما "رویا پردازی" کارِ بدیهی باشه؛ ولی چیزی که امسال تمرین کردم و نتایج بسیار شوکه کننده ای واسم داشت،"رویا دیدن" بود.
رویا واستون هدف میاره و اهداف فکرِ شما رو درگیرِ خودش میکنه و از فکرهای بی‌جهت خلاص میشین.کم‌کم ناخودآگاه تو مسیرِ هدفتون قرار میگیرین.
۵-محیطی رو انتخاب کنین که به هدفتون نزدیک تره.
"آلن دوباتن" اعتقاد داره آدمها همه جنبه های رفتاری رو دارن؛ اینکه شما در کنار چه آدمهایی قرار بگیرین بهتون کمک میکنه جنبه های مختلفی از وجود خودتون رو رشد بدین و اون رو پررنگ تر کنین.پس به افرادِ جمعی که معاشرت یا کار میکنین بیشتر دقت کنین.
۶- بخاطرِ خودتون کاری رو انجام بدین،نه بخاطر هیچ‌کس دیگه.
شاید خودخواهانه به نظر برسه ولی این مهم‌ترین راهِ آرامشِ شما ست.نه از عذاب وجدان خبری هست،نه از مظلوم نمایی،نه از سرزنش‌های پی‌در‌پی خودتون یا دیگران.
۷-رو راست باشین!
با خودتون با عقلتون،با احساستون رو راست باشین.
دوست داشتن هاتون رو بگین،انتظاراتتون رو بگین و همیشه بدونیم کسی که کاری انجام میده واسمون و هیچی در قبالش ازمون نمیخواد،میتونه خیلی خطرناک تر از آدمی باشه که میگه چی میخواد،هرچند به مزاج ِ ما خوش نیاد!
۸- شکر گذاری باشیم.
این جدای تشکر کردنِ مرسوم بابت هر کاری هست که اطرافیان انجام میدن واسمون.
میتونه حتی به مناسبتِ تولدتون یا سالِ جدید،از کسانی که سالِ گذشته رو واستون متفاوت تر کردن تشکر کنین.این حسِ خوبِ تغییر رو هم خودتون حس میکنین هم انرژیِ خوبش به بقیه می رسه.
۹-نظر بقیه راجع به شما مهم نیست.
معمولا آدمها نسبتِ به اون چیزی که در درونِ خودشون هست،نسبت به شما قضاوت میکنن.در اصل اون خودِ نادیده شون که فقط خودشون خبر دارن رو دارن با قضاوت در موردِ شما،فریاد میزنن.
۱۰- برای یاد گرفتن، سن و سال مهم نیست.
اینکه شما چند سال دارین و توی زمینه ای دارین فعالیت میکنین ،افرادی هستند که از شما کوچکترند ولی تجارب بالاتری دارن،نباید باعث بشه حسِ بدی داشته باشین یا از سوال کردن خجالت بکشین.یاد بگیرین! هیچ زشتی نداره!
موضوع دوم: چه چیزهایی رو با خودم به ۹۹ نمیبرم؟!
خیلی چیزها رو...
اون چیزی که اینجا میتونم بنویسم،این هست که:
۱- از اتفاقات بد ،سریع بهم نریزم.بدترین روزِ آدم ۲۴ ساعت بیشتر نیست.فردا،یه روزِ دیگه ست.
پس استرسِ بیجا از کولهپشتی ۹۹ بیرون!
۲-مادرِ کامل نباشم؛ مادرِ کافی بودن خیلی بهتر ه.
پس مسئولیت‌های بی‌حد و حصر در قبالِ بچه‌ها از کولهپشتی ِ ۹۹ بیرون!
موضوع سوم : چه توصیه ای برای شما دارم؟!
۱- رویاهای خوب داشته باشین و اونها رو بنویسین. به رویاهاتون مدام فکر کنین و تجسم کنین.
۲-گاهی تو لحظه به خودتون بگین"الان چی خوشحالم میکنه؟!" و به حالِ دلِ خودتون برسین.منتظرِ کسی نباشین که بیاد و با اومدنش حال ِ خوش براتون بیاره.
امیدوارم #کولهپشتی۹۹ خودتون رو با عشق،محبت،رویا،هدف،تلاش و همت پُر کنین و یکسالِ دیگه پایانِ خوشِ سالِ ۹۹ رو جشن بگیرین.
