اصولاً معتقد هستم اگر قرار است در فضای آنلاین بنویسیم، این نوشتن باید به کسب درآمد منجر شود.
فراوان هستند کسانی که به سمت نویسندگی می‌روند؛ هاست و دامنه می‌خرند؛ سایت راه می‌اندازند؛ کلی هزینۀ نگهداری و پشتیبانی؛ اما در نهایت می‌بینیم فردی که به قول خودش عشقش نویسندگی بوده، سایت را رها کرده و رفته! محتواهایش هم متروکه‌ای بیش نیست: نوشته‌هایی که شاید خودش هم دیگر آنها را رغبتی نکند که بخواند!
اگر قرار باشد درونیات خود، احساسات و روزمرگی‌هایی را بنویسیم که حتی خودمان هم 5سال دیگر نه! حتی یک ماه دیگر هم به سختی به آن نگاه می‌کنیم، بهتر نیست در دفتر فیزیکی نوشته شود؟
بسیاری از محتواهای متنی منتشر شده در شبانه‌روز را که فقط مرور تیتروار می‌کنم، متوجه می‌شوم عمدتاً هیچ جذابیتی برای من مخاطب ندارند. نه مشکلی را حل می‌کنند و نه حرفی برای گفتن دارند.
انگار فقط هوا شده‌اند که هوا بشوند و هواکننده را کمی آرام کنند؛ همین!
تولید محتوای متنی انقدر ساده نیست. نباید نویسندگی را ساده‌انگاری کنیم. هر چیزی را نوشتن که نویسندگی نیست! نوشتن باید چیزی به داشته‌های فرد(مخاطب) اضافه کند.
نباید تصور کنیم با راه انداختن یک سایت وردپرس و هوا کردن هر متنی، نویسنده‌ایم! راه انداختن سایت کاری ندارد؛ خرید دامنه که در سه سوت اتفاق می‌افتد!
چیزی که اهمیت دارد، این هست که می‌خواهیم در سایت چه چیزی قرار دهیم تا برای مخاطب، ارزشی داشته باشد؟
