۱- نداشتن ایده ی مرکزی: اغلب تیزرهای تلویزیونی ایده مرکزی ندارند. ایده ی مرکزی به نکته ی جذاب و به یادماندنی در تیزر گفته می شود. نکته ای که در یاد بیننده می ماند و همین موضوع موجب انتخاب او از بین کالاهای مشابه میشود. برای مثال در یکی از تیزرهای کارخانه پپسی، پسر نوجوانی می خواهد نوشابه پپسی را از دستگاه خودکار بگیرد، اما دستش برای فشار دادن دگمه ی مخصوص پپسی نمی رسد. بنابراین دگمه های نزدیک تر که مربوط به نوشابه های برندهای رقیب می شود را می زند. دو عدد نوشابه را تهیه می کند. سپس آنها را زیر پای خود گذاشته و بالا می رود و بدین ترتیب موفق می شود نوشابه مورد علاقه ی خود یعنی پپسی را تهیه کند! در این تیزر می‌بینید که داستان کوتاه جذابی روایت می شود، بدون آنکه از جلوه های ویژه میدانی یا گرافیکی پیچیده ای استفاده شده باشد. اغلب تیزرهای ایرانی فاقد این ایده ی مرکزی هستند و اگر در ذهن خود مروری به تیزرها داشته باشید متوجه می شوید که تنها تیزرهای دارای ایده ی مرکزی در یاد شما مانده است.
۲- بازی های ضعیف: در اغلب تیزرهای ایرانی بازی بازیگران و هنروران به شدت مصنوعی و ضعیف است. به خاطر فرهنگ حاکم بر فضای تیزر و سینما، بازیگران حرفه ای وارد کار تیزرسازی نمی شوند و به همین دلیل بازیگرانی در این عرصه حضور پیدا می کنند که بازیگر نیستند! افراد علاقمندی هستند که هیچگونه آموزشی ندیده اند و به همین دلیل بازی هایی که ما در تیزرهای ایرانی می بینیم، اغلب تصنعی، باسمه ای و گاه حال به هم زن است.
۳- تیزرهای ایرانی از تکنیک قابل قبولی برخوردار است. به مدد برنامه های پیشرفته ی گرافیکی (مثل افترافکت after effect) جوانان با ذوق ایرانی توانسته اند جلوه های کامپیوتری زیبایی در برخی از تیزرها حلق کنند. تصویربرداری و طراحی صحنه ی برخی از کارها نیز عالی ست.
۴- استفاده از ترانه: در برخی از تیزرها از ترانه های کوتاه استفاده می شود. اینگونه تیزرها اگر چنانچه از شعر و آهنگ درستی برخوردار باشند، بیش از سایر گونه های مختلف تیزر در یادها می ماند. چرا که ملودی جذاب در ضمیر ناخودآگاه بیننده ضبط می شود و او چه بخواهد و چه نخواهد ترانه را در یاد خواهد داشت و ممکن است آن را زمزمه کند. برخی از تیزرهای تلویزیونی از شعر و آهنگ خوبی برخوردار هستند و همین امر موجب برجستگی و ماندگاری آنها شده است.
