موزه آبکار که تا قبل از انقلاب به کاخ لیلا پهلوی معروف بود، یکی از ساختمان‌های نه چندان قدیمی مجموعه کاخ سعد آباد است.
لیلا پهلوی آخرین فرزند محمدرضاشاه و فرح بود که در سن 9 سالگی همراه با خانواده از کشور خارج شد و کاخ وی بعد از انقلاب زیرنظر سازمان میراث فرهنگی به موزه تبدیل شد.
این بنا در سال 1373 با مختصر تغییری در فضای داخلی به موزه مینیاتور آبکار تبدیل شد، درب ورودی موزه با الهام از درب‌های دوره قاجار با نقش گره ساخته شده‌اند و در قسمت راست ورودی تالار شماره یک قرار دارد، در انتهای سمت راست راهرو تالار شماره دو و در انتهای سمت چپ تالار شماره سه قرار گرفته است.
برای تبدیل این کاخ به موزه هیچگونه تغییر ساختاری در ساختمان به وجود نیامده و فقط اتاق‌ها به تالارهای موزه تبدیل شدند.
بنای موزه مینیاتور آبکار را چند موزه دربر گرفته‌اند، در ضلع شمالی موزه نظامی، در ضلع جنوبی موزه بهزاد، در ضلع شرقی فضای سبز و در غرب و جنوب غربی آن کاخ موزه ملت قرار دارد.
برخی از آثار موجود در موزه آبکار عبارتند از: تابلوهای مینیاتور به روش قلم‌گیری، تذهیب، نقش گره، نقاشی‌های آبرنگ، زیرلاکی و روغنی و...
علت نامگذاری موزه آبکار
کلارا آبکاریان نگارگر، مینیاتوریست و تذهیب کار ایرانی ارمنی تبار بود که نخستین زن مینیاتوریست ایرانی است.
استاد آبکار با وجود نیاز مالی هرگز آثارش را برای فروش نگذاشت، او اعتقاد داشت که هنر با پول سازگار نیست و سرانجام در سال 1370 خانه مسکونی و همه آثارش را به سازمان میراث فرهنگی اهدا کرد.
کلارا آبکار به پاس سال ها فعالیت هنری، مفتخر به دریافت لقب استاد از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شد، سپس در سال 1372 سازمان میراث فرهنگی، کاخ لیلا پهلوی در مجموعه سعدآباد را جهت به نمایش گذاشتن آثار استاد آبکار در نظر گرفت و نام آن را موزه مینیاتور آبکار نهاد.
کلارا آبکار در اولین روز فروردین 1375 در اثر یک بیماری چند ماهه درگذشت.
