قطعه ی D-Dimer فعالیت ترومبین و پلاسمین را ارزیابی می نماید. D-Dimer قطعه یی حاصل از تجزیه ی فیبرین است که طی فرایند فیبرینولیز و بر اثر تجزیه فیبرین دارای پل عرضی تولید می شود. فعالیت پلاسمین روی لخته پلیمری فیبرین سبب تولید محصولات تجزیه فیبرین و D-Dimer می شود. سنجش D-Dimer برای بررسی مقدار فیبرین تجزیه شده بسیار اختصاصی می باشد. مقادیر D-Dimer در پلاسمای طبیعی قابل اندازه گیری نیست.
این آزمون روشی ساده برای تایید وقوع انعقاد منتشر داخل عروقی ( DIC ) می باشد. نتایج مثبت آزمون سنجش D-Dimer با نتیجه مثبت سایر شاخص های ترومبوز هماهنگی دارد. اندازه گیری D-Dimer اختصاصی تر از FDP است , اما از حساسیت کمتری برخوردار است. بنابراین انجام توام دو آزمون FDP و D-Dimer برای تشخیص DIC از حساسیت و اختصاصیت بالاتری برخوردار خواهد بود.
سطح D-Dimer در اثر تجزیه لخته ی فیبرین توسط ترومبولیتیک درمانی افزایش می یابد. مشکلات ترومبوتیک همانند ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) , آمبولی ریوی ( PE ) , کم خونی سلول داسی و ترومبوز ناشی از بدخیمی نیز با افزایش سطح D-Dimer همراه می باشند. از D-Dimer به عنوان آزمون غربالگری مفیدی برای DVT استفاده می کنند. این ۀزمون قادر به شناسایی دقیق مبتلایان به DVT است که باید برای اسکن داپلکس وریدی فرستاده شوند. با این وجود , آزمایش D-Dimer اغلب در بیمارانی که مدتی بستری بوده اند مثبت می گردد. اگر آزمایش D-Dimer منفی گردد , احتمال زیادی می رود که بیمار PE/DVT نداشته باشد و نیازی به آزمایش های بیشتری ندارد. آزمون D-Dimer برای PE بسیار حساس و اختصاصی است. چنان چه سطح D-Dimer در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس با روش الیزا منفی گردد , نتیجه حاصل از ارزش پیش گویی منفی بالایی برای PE برخوردار خواهد بود.
نکته ی آخر آنکه از آزمون D-Dimer می توان برای تعیین طول مدت درمان ضد انعقادی در مبتلایان به DVT استفاده کرد. اگر یک ماه پس از قطع درمان ضد انعقادی , سطح D-Dimer غیر طبیعی باشد , میزان احتمال عود DVT زیاد است. این میزان را می توان با از سرگیری درمان ضدانعقادی کاهش داد.
