می‌روم از پس این قصه به جایی برسم

بیاین با واقعیت رو به رو شیم

این ساعتای آخر سال که همه درگیر و دار نو شدن سال و پایان قرن و ... اند

بیاین ما به یه چیزی غیر از اینا فکر کنیم

بیاین ما جزو همه نباشیم¡

خب باید بگم که باید بپذیریم که هرکسی که تا الان مونده و فرار نکرده و کنارمونه اگه که "جایی برای رفتن داشت" اونم می رفت¡

اونم این زندگی کوفتی رو رها می کرد و می رفت

اونم استعفا نامشو امضا می کرد و ، خِلاااص¡

باور کنید...

و این موندنش صرفا دلیل بر اینکه "موندن" رو انتخاب کرده نیست¡ مونده چون انتخاب دیگه ای نمی تونسته داشته باشه

مونده چون راه دیگه ای جز موندن براش باقی نمونده

مونده چون مجبور بوده بمونه...

اگه واقعا بهش فکر کنیم و به بطنش بریم می بینیم که چه موضوع دردناکیه

چه واقعیت تلخه بی رحمیه

مثه قهوه ی تلخ اول صبح که وقتی می نوشی مثه سیلی تو صورتت عمل می کنه و از دنیای خواب بیرون می کشدت

مثه یه پتک که کوبیده میشه تو صورت

مثه زنگ ساعت که می خواد به زورم که شده بهت بفهمونه باید از اون دنیای شیرین خواب جدا شی

مثه...خیلی چیزای دیگه که تلخن

محکمن

سختن

درد دارن

ولی خب هوشیارت می کنن¡

اینم یه فکت یه واقعیت که شاید یکم فقط یکم هوشیارمون کنه "اگر کسی جایی برای رفتن داشت، تا الان می رفت¡"

باور کنین¡

.

.

.

.

تموم شدن ۱۴۰۰ رو هم تبریک میگم🚶🏻‍♂️

فکر کنم ما هم جزو همون قضیه ایم که میگه: همه چی درست میشه، درست نشه تموم که میشه(: و خب امسالم درست نشد ولی تموم که شد¡