شکل گیری ارتباطات و نقل و انتقال پیام
انتقال پیام میان انسان های یک نیاز ضروری و مهم می باشد، از صد ها سال پیش تاکنون انسان ها برای برقراری ارتباط از سیستم های اولیه پیام رسانی و ابزار ارتباطات جمعی استفاده می کردند. بعنوان مثال ایرانیان باستان از چاپار بعنوان ارتباط میان دو شهر و انتقال پیام میان انسان ها استفاده می شده است.
پیام رسان ها یا چاپار ها برای انتقال پیام از حیواناتی همچون پرندگان و اسب کمک می گرفتند. در برخی موارد بعنوان مثال در موارد ضروری مثل اعلان جنگ ها و ... که می توانسته خسارات جبران ناپذیری داشته باشد و جان انسان ها براساس آن تعیین تکلیف می گردیده که از آتش بعنوان سیستم اطلاع رسانی و انتقال پیام استفاده می شده است.
کبوتر ها نقش ویژه ای در انتقال نامه ها داشتند. قاصد هایی که از یک شهر و ولایت رهسپار می شدند با سرعت زیاد با کمک اسب ها نامه ها و پیام ها را انتقال می داده اند.
این خدمات با سرعت خیلی کمتر نسبت به خدمات امروزی انجام می شده.
امروز ارتباطات شکل دیگری به خود گرفته و مردم از سیستم های جدیدی مانند شبکه های مجازی و اجتماعی و شرکت های حمل و نقل و پستی خصوصی و دولتی برای نقل و انتقال پیام استفاده می کنند.
ارزان ترین سیستم ارتباط جمعی برای ارسال نامه و مرسوله ها شرکت ملی پست می باشد و عام المنفعه است.
با گسترش اینترنت و ارتباطات اینترنتی و روی آوری مردم به خدمات اینترنتی و فروشگاه تکه‌ای اینترنتی امروز اغلب خدمات فروشگاه های مجازی و کسب و کار ها در بستر فضای مجازی صورت می گیرد و ارائه خدمات به شکل قابل توجهی افزایش یافته است.
ویروس کرونا
با افزایش پاندمی کرونا و انتقال مسری ویروس برنامه قرنطینه توسط دولت ها بروز رسانی و مورد استفاده دولت ها قرار گرفت و با توجه به وضع قوانین کرونایی و فاصله گذاری های اجتماعی و قرنطینه، سیاست های حکومتی حکم بر خانه‌نشینی مردم میداد تا از شیوع همه گیری جلوگیر بعمل آید.
در کشور عزیز مان ایران بعلت عدم وجود سیاست گذاری های اصولی و نبود بستر های امن برای کسب و کارها و سوء مدیریت و عدم فرهنگ سازی برای مردم و عدم آگاهی مردم از خدمات کسب و کار های اینترنتی در سال های اخیر و همچنین وجود افراد و عناصر کلاه بردار و سواستفاده گر از ناآگاهی های عمومی، زمینه افزایش بی اعتمادی مردم به بازار های آنلاین صورت پذیرفت.
با گسترش اینترنت و ارتباطات مجازی، انتقال سریع السیر پیام ها جهش یافت و خدمات پستی علی الخصوص شرکت ملی پست جمهوری اسلامی ایران از جمله نامه های متنی به باد فراموشی سپرده شد و شرکت ملی پست در آستانه ورشکستگی قرار گرفت.
اما در یک سال و اندی گذشته، با افزایش ناگهانی کرونا و شمار مبتلایان و فوتی های این بیماری ویروسی نحس، خانه‌نشینی مردم افزایش یافت و در اوج بیماری رویکرد مردم مردم نسبت به فضای مجازی و سهولت در ثبت سفارش های اینترنتی و خرید و رفع نیاز ها قوت بیشتری بیش از پیش گرفت اما شرکت ملی پست آمادگی و سیاست های لازم برای پیش بینی و مقابله افزایش چشمگیر مرسولات پستی را نداشت طوری که دولت با بازنشستگی نیروهای قدیمی مواجه گردید و افزایش فشار کاری و حجم آن.
امسال در سال ۱۴۰۰ که این مقاله ثبت و نوشته می گردد کار مرسولات و پستی و تصمیم گیری های جزیره ای به جایی رسیده که وقتی شما با اعتماد و پیش فرض ذهنی قبلی و معتمد نسبت به پست مرسوله خود را در اختیار این شرکت برای ارسال قرار میدهید به سمت محل گیرنده، مرسوله ارسال می گردد اما ماموران نامه بر پست حتی بخود زحمت خواندن آدرس گیرنده را هم نمی دهند و این یعنی متضرر شدن فرستنده و گیرنده و حتی دریغ از یک تماس برای گیرنده و وقتی هم شکایت کنید با پاسخی مبنی بر خدشه دار بودن آدرس گیرنده پستی و ناخوانا بودن آن مواجه می شوید و اما اگر مدیر لایقی در آن محیط به مردم خود خدمت می کرد شرایط متضرر شدن و سلب اعتماد عمومی نسبت به پست را فراهم نمی کرد و با پیگیری کامل چنین مشکلاتی باعث افزایش بهره وری و رضایت مشتریان خود و شرکت می شد.
