همه ی ما به نوعی برده هستیم یعنی در شرایط مختلف برده های افراد متفاوتی هستیم از خانه و خانواده گرفته تا محل کار و مدرسه و دانشگاه و حتی در جمع دوستان،ما همه از این برده بودن لذت میبریم چون برده بودن را از نوزادی آموخته ایم سکوت در برابر اربابمان را از کودکی آموخته ایم گاه این ارباب پدر و مادر و خانواده ی ماست گاه کارفرمای ما و گاه مدیر و معلم مدرسه و گاه یک دوست ،این برده بودن تا زمانی پیش میرود که ما برای دیگران زندگی کنیم یا برای دیگران کار کنیم و یا برای خواسته های دیگران به دانشکاه برویم و خودمان را فدایی دیگران کنیم ودیگر برای خود ارزشی قائل نشویم.
این یک فاجعه است که به هرکسی اجازه بدهیم این من درونمان را لت و پار کند و دیگر از من بودن چیزی نفهمیم و آنقدر سِر شویم که هیچ حسی نسبت به تحقیر و لگدمال شدن روح و روان جسم خود نداشته باشیم و این تنها در موقعیتی پیش می آید که به هیچ وجه خود را دوست نداشته باشیم و ارزشی برای خود قائل نشویم.
