به نرم افزاری low-code می‌گوییم که برای توسعه و تحویل سریع برنامه ها، گردش کار یا اتوماسیون طراحی شده است.
نرم افزار low-code به کاربران بدون تجربه کدنویسی اجازه می دهد تا راه حل های مورد نیاز خود را با استفاده از یک رابط بصری بسازند.
این پلتفرم‌ها به‌عنوان «low-code» توصیف می‌شوند، زیرا نسبت به روش‌های توسعه نرم‌افزار مرسوم به کدنویسی کمتری نیاز دارند.
پلتفرم‌های low-code گاها به عنوان نرم‌افزار no-code نیز شناخته می‌شوند.
پلتفرم‌های low-code به گونه‌ای طراحی شده‌اند که به کاربران غیر فنی اجازه می‌دهند برخی از برنامه‌ها، فرآیندها و گردش‌های کاری خود را بسازند و تغییر دهند. به این ترتیب چرخه توسعه سرعت می گیرد و تیم های حرفه چابک نگه داشته می شود. تیم‌های IT نیز کنترل پلتفرم را حفظ می‌کنند تا امنیت، انطباق و الزامات حاکمیتی را اعمال کنند.
پلتفرم‌های low-code به کدنویسی کمتری و در نیجه توسعه‌دهنده کمتری نسبت به چرخه‌های توسعه معمولی نیاز دارند.
برخی از انواع پلتفرم‌های low-code مانند خودکارسازی low-code فرآیند کسب‌وکار، برنامه‌ها و سیستم‌های پشته موجود را بهبود می‌بخشند. این امر به عنوان توسعه پذیری پشته شناخته می شود.
نرم افزار low-code با پشته فناوری موجود ادغام می شود تا به هماهنگ کردن گردش کار و پر کردن شکاف های فرآیند کمک کند. خودکارسازی low-code همچنین می تواند به عنوان یک سیستم یکپارچه تعامل عمل کند.
«این مطلب، بخشی از تمرینهای درس معماری نرم‌افزار در دانشگاه شهیدبهشتی است»
[1] https://www.mendix.com/low-code-guide/
