یکی از بزرگ‌ترین سوال های زندگی اینه که قبول کردن چیز که هستم کار درستی هست یا نه ؟
انجام دادن این کار بدون شک تبعات جانبی زیادی برام داره وقتی که خودت قبول کنی در اصل خودت محدود به لغات و حرف هایی که بهمون یاد دادن کردی در عوض دیگه ترسی از آینده نداری دیگه برای خودت حاشیه امن درست کردی و این چیزی که همه آدما می خوان با این تفاوت که در کنارش چیزای بیشتری دیگه هم هست که باعث نابودی حاشیه امن ما میشه و نابودی حاشیه امن یعنی نابودی خودمون و این همون چیزی که ازش می ترسم
مثلا قبول کردن اینکه از بازخورد جامعه نسبت به کارام می ترسم من آدم قانون مداری می کنه
در عوض ابتکار عمل ازم می گیره و من تبدیل به یک آدم محتاط میکنه (شایدم معتاد نمی دونم )
حالا از هر کسی بپرسی قانون مداری خوبه یا بد. بدون تعلل بهت میگه : دیونه شدی معلومه خوبه چرا چون می ترسه اون کسی که ممکنه آسیب ببینه اون باشه
حالا بلفرض شخص خودش قبول نکنه چی میشه ؟
حالت های مختلفی پیش میاد و اگر شخص توی کارش شکست بخوره رایج ترین اتفاق افسردگی هست و نقطه مقابل اون
فرد مقتدر متولد میشه که ممکنه حتی روند تاریخ عوض کنه
مثلا شخص منفور تاریخ آدولف هیتلر دوست داشتنی ❤️
و شخص محبوب داستان روزگار توماس ادیسون
البته شما از من آدمای بیشتر با این ویژگی ها می‌شناسید که تو طول تاریخ کم نبودن
و آدمای بیشتری که خودشون قبول کردن هیچ وقت معروف نشدن و تمام عمرشون با لذت توی نقطه امن زندگی کردن
حالا که دوباره به این قضیه فکر میکنم قضاوت کردن توی این مورد اشتباه چون خوب بدی وجود نداره
دو سبک متفاوت زندگی که مردم می کنن
نه بیشتر نه کمتر
....
اینم بگم برای همه چی مثال نقص وجود داره مخصوصا فکرا و نوشته های من
م مثل محرم ، اولین ماه قمری ، اولین اتفاق تاریخ
