سوال این‌جاست که چرا خیلی از افراد یک رمان را دو، سه، چهار و یا ده‌ها بار می‌خوانند، یا فیلمی را بارها می‌بینند؟ مگر تعلیق و غافل‌گیری ابزار قدرت روایت نیست؟ وقتی می‌دانیم در ادامه روایت چه اتفاق‌هایی قرار است بیفتد، چه چیزی باعث می‌شود که باز هم به خواندن یا تماشای فیلم ادامه بدهیم؟ چه لذتی در این کار است؟ روانشناسان می‌گویند انسان با وجود دانستن روایت، همچنان با آن ارتباط برقرار می‌کند، همچنان حس ترس، اضطراب و امید به آنها دست می‌دهد انگار که نمی‌دانند قرار است چه اتفاقی بیفتد. کسانی در دهمین بار دیدن یک فیلم صدای خنده یا هق‌هق‌شان همچنان بلند می‌شود. تاثیر روایت در آنها درست به‌اندازۀ نوبت اول است.
روانشناسی به نام ریچارد گریگ، نام این حس تعلیقی را که با وجود دانستن نتیجه به ما دست می‌دهد، «تعلیق بی‌هنجار» می‌نامد.
از کتاب «سواد روایت» نوشته اچ پورتر ابوت، ترجمه رویا پورآذر، نشر اطراف
