در بخش هایی از کتاب "دال دوست داشتن" اثر حسین وحدانی، نوشته که:
چیزی/کسی/رابطه ای را که به دو پول می ارزد نخر... اما اگر هم خریدی، به صد پول نخر. و اگر خریدی. صمٌ بکمٌ عمیٌ شو، حتی لایعقلون. یعنی که خودت را بزن به نشنیدن، ندیدن، نفهمیدن. خودت را بزن به آن راه. نه به این خاطر که شاید حسرت نود و هشتای اضافی را که برای آن چیز بی ارزش داده ای بخوری.نه. فقط برای اینکه وقتی قیمت واقعی اش را فهمیدی، اعتماد و باورت به ارزشِ چیزها/آدم ها/رابطه ها ترک نخورد، زخمی نشود، خون نیاید. فقط به این خاطر که دو پول در بهترین حالت، دو پول می ارزد.
راضیسم: چقدر ما آدم ها عادت داریم وقتی چیزی که ما خریدیم رو می بینیم فلانی هم خریده فورا ازش میپرسیم چقدر خریدی؟ از کجا خریدی؟ و اگر گرون تر باشه کلی پز میدیم که ما فلان جا فلان قدر ارزون تر از این خریدیم، ولی اگر خدای نکرده کمی، فقط کمی ارزون تر از کالای ما باشه تا چند شبانه روز خواب به چشامون نمیاد که....
