بیشتر از 150 سال از ساخت اولین آسانسور ایمن می‌گذرد و تبلور تکنولوژی در این صنعت باعث شده تا جدیدترین مدل از آسانسورها بدون نیاز به کابل، قادر به حرکت در جهت‌های افقی باشند.
اَبَر آسمانخراش‌ها در شهرها در حال افزایش هستند و معماران با هم به رقابت پرداخته تا به تدریج خود را به عمق اتمسفر نزدیک کنند. این ساختمان‌ها چالش‌هایی برای سازه‌ها محسوب میشوند؛ به نحوی که مهندسان باید فناوریهای نوین ساختمانسازی را که می‌توانند در برابر نیروهای جانبی ارتفاعات بالا و سازه‌های بلند مقاومت کنند، توسعه دهند. اما موضوع عملی حرکت در این ساختمان‌ها چیست؟ برای انتقال عمودی چه برنامه‌ای در پیش است؟ چگونه آسانسورها باید برای استفاده موثر در ابر آسمانخراش ها تکامل یابند؟
تکنولوژی اولیه آسانسور خطرهای بسیاری داشت. وزنه و سیستم قرقره آن؛ هنگامی که تسمه‌ها یا کابل‌های حمال دچار شکست یا پارگی می‌شدند؛ هیچ مکانیسم ایمنی نداشتند. سیستم‌های ایمنی نخستین بار در نمایشگاه جهانی نیویورک توسط “الیشا اوتیس” در سال 1854 عرضه شد. او توجه کاربران را جلب کرد تا شاهد قطع شدن کابل حمایت آسانسور باشند تا به جای سقوط کابین آسانسور؛ سیستم ایمنی کابین را نگه دارد. این اختراع هنوز استفاده می‌شود و آسانسور را امن‌تر کرده و صعود تا 300 متری را با امنیتی بیشتر ممکن ساخته است.
اما در تازه‌ترین شکل از تکنولوژی آسانسورها، یک شرکت آلمانی اقدام به طراحی آسانسور بدون کابل و با قابلیت حرکت افقی کرده است. این آسانسور که “مولتی” نام دارد، مانند سیستم مترو، از یک چرخه دالی در ساختمان بهره‌می‌برد. این آسانسور با استفاده از سیستم ترمز های چند سطحی ایمن، داده‌های وایرلس و مدیریت انرژی چرخ‌دنده‌ها به حرکت در می‌آید.
این آسانسور شفت‌های کمتر و کوچکتری نسبت به آسانسورهای سنتی اشغال می‌کند و باعث می‌شود تا فضای مفید ساختمان 25 درصد بیشتر از آسانسورهای سنتی آزاد شود. این تکنولوژی در مصرف برق نیز صرفه‌جویی قابل توجهی دارد.
به نظر می‌رسد که فناوری های نوین ساختمان با ورود آسانسورهای چند جهته، دوره تازه‌ای را پیش روی خود می‌بیند که در نتیجه باعث تغییر در شکل ساختمان‌ها و افزایش قدرت مانور معماران در طراحی ساختمان می‌شود.
