در میان راه‌های متنوع برای توسعه و پرورش تاب‌آوری، برخی از روش‌های دیگر بدیهی‌تر هستند، با این حال هر کدام ارزش امتحان کردن را هنگام تلاش برای مقابله با چالش‌های زندگی دارند.
پرورش تاب آوری چگونه است؟
کاری از کارگروه آموزش در رسانه تاب آوری اجتماعی ایران
در میان راه‌های متنوع برای توسعه و پرورش تاب‌آوری، برخی از روش‌های دیگر بدیهی‌تر هستند، با این حال هر کدام ارزش امتحان کردن را هنگام تلاش برای مقابله با چالش‌های زندگی دارند.
عمل کنید. حتی گام‌های کوچک نیز به احساس موفقیت، فعال بودن به جای واکنش‌پذیر بودن می‌افزایند. با کاری شروع کنید که مطمئن هستید می توانید انجام دهید و در صورت نیاز از آن کمک بخواهید. وقتی در راستای منافع خود عمل می کنید، در مورد خودتوانمندسازی چیزهای زیادی برای گفتن وجود دارد. بالاخره هیچ کس دیگری نمی تواند به جای شما عمل کند.
به منابع مقابله اضافه کنید. همه می توانند از داشتن یک بسته ابزار از منابع مقابله ای موثر بهره ببرند. با استرس، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل و شرایط عاطفی، روانی و جسمی از طریق مدیتیشن، یوگای آگاهانه، ورزش و هر چیزی که به آرامش شما کمک می کند، از جمله خواندن، موسیقی، انجام پازل، نقاشی، نوشتن و غیره مبارزه کنید.
تاب آوری را در آغوش بگیرید. به جای اینکه وضعیت خود را بدون بُرد در نظر بگیرید، به سمت یک نگرش تاب آور بروید. هنر سازش را بیاموزید، مانند «من ممکن است نتوانم در یک ماراتن بدوم، اما می‌توانم با دوستانم در محله قدم بزنم». علاوه بر این، زمانی که دچار خستگی یا دردی می‌شوید که شما را از ادامه کار باز می‌دارد، به خاطر تلاش‌هایتان و این واقعیت که برای بهبود تاب آوری تان عمل کردید به خودتان تبریک بگویید. با گذشت زمان، قوی‌تر می‌شوید و می‌توانید کارهای بیشتری انجام دهید، بنابراین به تاب آوری خود می‌افزایید و به بهبود سلامت کلی جسمی و روانی خود کمک می‌کنید.
خوش بینی را تمرین کنید. علم می گوید که برخی از خوش بینی ها ژنتیکی هستند، در حالی که برخی آموخته شده اند. می‌توانید با تمرین خوداندیشی مثبت، فرصت‌ها را به‌جای بن‌بست ببینید، نیمه‌پر لیوان را به جای نیمه خالی ببینید. در نگرش های خودشکوفایی نیز حقیقتی وجود دارد. اگر باور دارید که در غلبه بر سختی ها موفق خواهید بود، احتمال موفقیت شما بیشتر است. عکس این موضوع نیز صادق است: اگر فکر می کنید شکست خواهید خورد، احتمالاً شکست خواهید خورد.
از پشتیبانی استفاده کنید. وقتی به کمک نیاز دارید، اشکالی ندارد که آن را بخواهید. در واقع، وقتی می‌دانید که پشتیبانی در دسترس دارید و مایل به استفاده از آن هستید، رفتار اجتماعی را انجام می‌دهید. به طور مشابه، هنگامی که می توانید این کار را انجام دهید، حمایت خود را به دیگرانی که ممکن است به آن نیاز داشته باشند ارائه دهید.
از شخصی سازی خودداری کنید. اینکه خودتان را سرزنش کنید یا بی وقفه به موقعیت خود فکر کنید هیچ فایده ای ندارد، ضمن این که نتیجه معکوس خواهد داشت، حال شما را بدتر می کند. از برخی از اقدامات مقابله ای سالمی که قبلاً با موفقیت استفاده کرده اید استفاده کنید و از نشخوار کردن در مورد آنچه برای شما رخ داده است دست بردارید.
شکست/ناامیدی را موقتی در نظر بگیرید. هیچ چیز برای همیشه ماندگار نیست، حتی رویدادهای تغییر دهنده زندگی، تروما، ناملایمات و دردها. شما می توانید با درک این که این زمان موقتی است و با مشارکت فعال شما در روند بهبودی، در این زمان پرتلاطم و از نظر احساسی گذر کنید.
داستان جدید خود را بنویسید. روان‌پزشکان و روان‌شناسان به این «فریم‌سازی» می‌گویند و به تغییر داستان شما برای تمرکز بر فرصت‌های آشکار شده اشاره دارد. به عنوان مثال، بگویید که از استقرار فعال در یک منطقه جنگی با آسیب های جسمی و روانی گسترده بازگشته اید. به جای غرق در جنبه‌های منفی تجربه‌تان، به خود اجازه دهید روی حواس، ویژگی‌ها، مهارت‌ها و منابع دیگری که در اختیار دارید متمرکز شوید (همدلی، درک، توانایی حل مشکلات، یک شبکه پشتیبانی گسترده، خانواده دوست داشتنی و نزدیک. دوستان)
شکرگزاری را پرورش دهید. هنگامی که سپاسگزار هستید و فعالانه قدردانی را پرورش می دهید، از بخش اساسی تاب آوری و رضایت در زندگی بهره می برید. هرچه بیشتر قدردانی کنید، تاب آورتر خواهید شد.
پیروزی های دیگر را به یاد آورید. ممکن است این موقعیت، یک زمان به شدت چالش برانگیز برای شما باشد، زمانی که شکست ها و منفی بافی ها مهم و اجتناب ناپذیر به نظر می رسند. اکنون زمانی است که باید موفقیت های گذشته تان را به خود یادآوری کنید، نمونه هایی از موانع به ظاهر غیرممکن که بر آنها غلبه کرده اید، پیروزی هایی که به دست آورده اید. این به عنوان خود یادآوری است که قبلاً از سختی برگشته اید. شما می توانید آن را دوباره انجام دهید.
تقویت معنویت. دین و معنویت به عنوان پیش‌بینی‌کننده تاب‌آوری در جمعیت‌های مختلفِ مورد مطالعه از جمله جانبازان بازگشته با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، مبتلایان به تروما، کودکان و بزرگسالانی که آزار یا خشونت را تجربه می‌کنند، بیمارانی که درد مزمن را تحمل می‌کنند، نشان داده شده‌اند. دعا، تأمل در خود، برقراری ارتباط با نیروی برتر به عنوان یک مرهم شفابخش برای بسیاری که در غیر این صورت ممکن است به رفتارهای مقابله ای منفی همچون نوشیدن الکل و مصرف مواد متوسل شوند، عمل می کند.
منبع
