تاب آوری فرهنگی (به انگلیسی: Cultural Resilience) به توانایی یک جامعه یا فرهنگ خاص جهت پاسداری و حفظ هویت فرهنگی، شیوه ها و آداب و سنن خود در مواجهه با چالش ها، هرگونه مخاطرات و تهدیدات اشاره دارد.
این موضوع شامل جذب قدرت از عناصر فرهنگی همچون تاریخ و سنت شفاهی، بیان هنری، و سیستم های حمایتی جامعه جهت سازگاری و پیشرفت در شرایط نامطلوب است.
تاب آوری فرهنگی عمیقاً در فلسفه های مشترک، الگوهای بقا، ویژگی های عاطفی مانند خوش بینی، و هنجارهای همکاری و وابستگی متقابل ریشه دارد. این مهم نه تنها یک ظرفیت ذاتی در افراد و گروه‌ها است، بلکه مهارتی است که می‌توان آن را آموخت، توسعه داد و به‌عنوان یک روش زندگی، به‌ویژه در زمان‌های دشوار، به کار برد.
حفظ تاب‌آوری فرهنگی اغلب شامل روحیه‌های فعال، خلاق و نوآورانه در بازیگران فرهنگی و همچنین حمایت و پذیرش بیرونی از سوی جامعه است.
تاب آوری فرهنگی به عنوان تاب آوری یک تمایز.
تاب آوری فرهنگی ظرفیت فرهنگ برای حفظ تمایز خود و سازگاریِ موفقیت آمیز با چالش ها در شرایطی که هویت خود را حفظ می کند، همانطور که در مقاله مورد بحث قرار گرفت، می باشد.
تاب‌آوری فرهنگی به بقای استفاده از فرهنگ در هر نقطه دارای فرهنگ خاص و ارزشمند، به دلیل روحیه فعال، خلاق و نوآورانه کُنشگران فرهنگی اشاره دارد که با حمایت جامعه و تلاش‌های حفظ آن پشتیبانیِ مداوم می‌شود.
اکثر مقالات در زمینه تاب‌آوری دارای تحقیقاتی هستند که بر روی فرد تمرکز دارند، با الهام از مطالعات انجام‌شده در روان‌شناسی، یا بر روی سیستم‌های اجتماعی و بوم‌شناختی (SES).
تاب آوری فردی توسط مستن و سیچتی (۲۰۱۶) به عنوان “ظرفیت بالقوه یا آشکار یک فرد برای انطباق موفقیت آمیز از طریق فرآیندهای متعدد با چالش هایی که عملکرد، بقا یا توسعه مثبت را تهدید می کند” تعریف شده است.
در همین حال، Folke (2016) تاب آوری سیستم‌های اجتماعی و بوم‌شناختی را چنین تعریف می‌کند: «ظرفیت یک سیستم برای جذب آشفتگی و سازماندهی مجدد در حالی که دستخوش تغییر می‌شود به طوری که اساساً همان عملکرد، ساختار و بازخورد و بنابراین هویت را حفظ کند.»
هدف این مطالعه به تصویر کشیدنِ تاب‌آوری استفاده از فرهنگ از طریق مطالعه پدیدارشناختی «خوانندگان خیابانی» (پنگامن) در بانیووانگی Banyuwangi است.
خوانندگان خیابانی Banyuwangi نیز غنای استفاده از فرهنگ را رنگ آمیزی می کنند و به نظر می رسد با استفاده از آهنگ های قومی در بیان فعالیت های هنری خود استفاده می کنند. مهار نفوذ فرهنگ جهانی به طور فزاینده ای دشوار است، در این میان از نظر جغرافیایی، مکان وجود فرهنگی دقیقاً در تقاطع دو فرهنگ اصلی، یعنی فرهنگ های جاوه و بالی است.
پژوهش کیفی از طریق مطالعات پدیدارشناختی از طریق مصاحبه های عمیق با بازیگران فرهنگی (خوانندگان خیابانی) و جامعه حامیِ بانیووانگی انجام شد. سپس داده ها از طریق مراحل متوالی تجزیه و تحلیل می شوند: (۱) رونویسی نتایج مصاحبه های ضبط شده به شکل کتبی، (۲) براکت کردن (منظم کردنِ اطلاعات گردآوری شده)، (۳) فهرستی از عبارات مهم (افقی سازی)، (۴) فرمول بندی به معنی (خوشه معنا) و (۵) انجام تفسیر استنباطی.
این مطالعه نتیجه می گیرد که حفظ استفاده از فرهنگ مبتنی بر روحیه درونی (فعال، خلاق، نوآور) کُنشگران فرهنگی و روحیه بیرونی، یعنی فرآیند پاسداری از آن است.
تاب‌آوری فرهنگی ادغام سرمایه فرهنگی و خِرد نسلی در افراد و جوامع است که آنها را قادر می‌سازد تا در مواجهه با ناملایمات سازگار شوند، کنار بیایند و رشد کنند.
تاب‌آوری جامعه، فرآیند پویا و مداوم مقابله و بهبودی در مواجهه با عوامل استرس‌زا و آسیب‌های جمعی را که توسط نویسندگان مورد بحث قرار گرفته است، توصیف می‌کند و به عنوان «توانایی یک جامعه برای مقابله و بهبودی از یک موقعیت استرس‌زای جمعی و تروما» تعریف می‌شود.
سرمایه اجتماعی و مادی، تخصص فناوری، و زیرساخت های فیزیکی و سازمانی قوی، همگی پاسخ های سیستماتیک قوی به سختی های عظیم را نشان می دهند. عوامل دیگری که زمینه ساز تاب آوری جامعه هستند، مانند فلسفه های مشترک، الگوها و فرهنگ های بقا و معناسازی؛ ویژگی های عاطفی مانند خوش بینی و اعتماد؛ و هنجارهای پیرامون همکاری و وابستگی متقابل، موثرتر هستند.
جهان ما با هجوم های مستمر به رفاه جمعی مواجه است. بنابراین، مفاهیم و مُدل‌های عملی پیرامون تاب‌آوری جامعه به‌طور فزاینده‌ای برای توسعه ضروری هستند، مفاهیمی برای عملکرد کلان در روش‌های متعدد – از جمله سازماندهی جامعه، عملکرد سیاست‌گذاری، و مدیریت.
تاب‌آوری فرهنگی شامل فلسفه‌های مشترک، الگوهای بقا و هنجارهای مشارکتی در یک جامعه است که به توانایی آن برای مقابله و بهبودی از استرس‌ها و آسیب‌های جمعی کمک می‌کند.
تاب‌آوری اکوسیستم فرهنگی حیاتی است اما در همه مقوله های زیست محیطی همچون احیای سواحل مورد توجه قرار نمی‌گیرد یا به عبارتی دیگر کارساز نیست.
تاب‌آوری فرهنگی، طبق تحقیقات، به ظرفیت جوامع برای حفظ عناصر فرهنگی مانند سنت‌های شفاهی و مکان‌های باستان‌شناسی اشاره دارد که برای مدیریت پایدار دیدگاه اجتماعی و تاب‌آوری جامعه ضروری است.
Cultural resilience refers to the ability of a community or society to maintain and preserve its cultural identity, practices, and traditions in the face of challenges or threats. It involves drawing strength from cultural elements such as oral traditions, artistic expressions, and community support systems to adapt and thrive in adverse conditions
Cultural resilience is deeply rooted in shared philosophies, survival patterns, emotional qualities like optimism, and norms of cooperation and interdependence. It is not only an innate capacity within individuals and groups but also a skill that can be learned, developed, and applied as a way of life, especially during times of adversity
Preserving cultural resilience often involves active, creative, and innovative spirits within cultural actors, as well as external support and acceptance from the community
