در فقره #پرویز_ثابتی،دوستان مسیر اشتباه میروند.#پرویزثابتی در ادامه حکومت بوده.اگر بنا بر محاکمه باشد،دست بالاترِ ایشان دیگرانی هستند، از جمله خود فرح دیبا. این رویکرد در نقد وقایع اول انقلاب به تمام عزیزان اصلاحطلب هم وارد است. اصولا یکی از نتایج شخم زدن باغچه بیرون ریختن کرم هاست.
صادقانه اینکه تن دادن به این رویکرد در منازعه ی چه «کسی برای رهبری برتر است» ته ندارد.
گذشته ی سرزمینی که از پیدایشش تا همین یک ساعت پیش، جز فلاکت چیزی ندارد، راه چندانی برای گریز نمی گذارد. از این رو همه در گذشته ی آن، دست آلوده ای دارند که بابتش باید به دادگاه بروند. از مصدق و کورش کبیر گرفته تا #رضا_پهلوی و موسوی و دیگران.
این رویکرد عین عدالت نیست.
از طرفی راه حل این منازعه حتی #اتحاد_استراتژیک هم نیست. اینکه بگوییم تا رسیدن به پیروزی در کنار هم باشیم و بعد از پیروزی، منازعه را شروع میکنیم،خود فاجعه و تکرار راه رفته است.
تنها راه حل #پلورالیسم است. فهم پلورالیسم به عنوان یک پدیده و بهره گیری از منطق آن، راه گشاترین رویکرد در این زمانه است. من از نرسیدن به اتحاد صوری استراتژیک خیلی استقبال میکنم. ممکن است رسیدن به هدف در «عدم اتحاد استراتژیک»، فرسایشی و طولانی مدت باشد اما این اتحاد همانطور که از نامش بر میاید تنها در سطح استراتژی مطرح می شود. ما به سطح دیگری از «هم آیندی» نیاز داریم که به ادراک ما از «هم میهن» بودن و «انسان دیگری» بودن مربوط می شود که اتفاقا این رویکرد از جنس استراتژی نیست. مهم این است که مرزهای ذهن ساخت ما،مانع از پذیرش دیگران نشوند حتی اگر این مرزها،مرزهای یک سرزمین و کشور باشند. این پذیرش انسانی دیگران و پذیرش تکثر عقاید و رویکردها تنها با گفتگوی بینهایت خلق می شود.پذیرش ضعف های خود و گفتگوی بی نهایت،مجرای پلورالیسم است.این مرحله ای است که اکنون در آنیم و لازم است منازعه را به گفتگوی میان گروهی تبدیل کنیم.
در آخر جمله ای از #آیزایا_برلین فیلسوف سیاسی لیبرال که مبنای اندیشه اش پلورالیسم است: بیایید شجاعت جهل پذیرفته شده خود،تردیدها و عدم اطمینان های.خودرا داشته باشیم.حداقل میتوانیم تلاش کنیم تا آنچه را که دیگران میخواهند کشف کنیم.این امکان را برای خودمان فراهم کنیم که مردمان را آنگونه که واقعاً هستند،با گوش دادن به آنها با دقت و همدردی و درک آنها و زندگی و نیازهایشان، بشناسیم.
