اصلا توو فکر نوشتن مقاله جدید نبودم. موضوع خاصی هم مدنظرم نبود تا اینکه چند هفته بعد از نوشتن مقالۀ انگیزه چه رنگیه؟ توو اینستا، پستی دیدم که پرسیده بود:
و در جواب نوشته بود:
کسی که یه روز به طور اتفاقی باهاش آشنا شدی و از اون روز به بعد، شما دو نفر جدایی ناپذیر بودید و احساس می‌کنی که می‌تونی سفره دلت رو واسش وا کنی!
در نگاه اول خیلی برام جذاب بود در حدی که ذخیره‌اش کردم بعد رفتم پستای دیگه‌اش هم دیدم:
کسی که توو زندگیت یه آدم بخصوصه! وقتی کنارشی نقاب نمی‌زنی به قول معروف خود واقعیت هستی. کسی که همیشه عاشقته و حاضره برات هر کاری بکنه...
کسی که خیلی اون رو نمی‌شناسی و تازه باهاش آشنا شدی با اینحال فکر می‌کنی بهترین گزینه برای معاشرت و گفت‌وگو کردنه.
کسی که می‌تونه تو رو خوشحال کنه. (وقتی باهاشی غم و غصه رو فراموش می‌کنی.)
کسی که دیدگاه‌ات رو نسبت به زندگی عوض کرده و در بهترین زمان ممکن وارد زندگیت شده و همیشه حالت رو خوب می‌کنه.
بنفشِ تو، اولین عشق تو است! کسی که برای اولین بار عاشقش شدی.
رنگ قرمز و سیاه و سفید حتی خاکستری رو هم گفته بود...
نگاه کسی که محتوا رو ساخته شبیه نگاه منه ولی یه تفاوت بزرگ باهم داریم؛
من توو مقاله قبلی نیومد نسخه بپیچم و دستور عمل بگم!
ولی این فرد اومده برای هر آدم یه رنگ تعریف کرده.
کی گفته این حرفا درسته؟!
من می‌تونم خودم برای خودم با توجه به ویژگی‌های دوستام بهشون یه رنگِ خاص بدم.
حتما که نباید طبق تعریفای بالا پیش برم!
اینکه بیایم برای رنگها محدودیت بذاریم یه اشتباه بزرگه!
چرا میگیم ایموجی قلب بنفش فلان معنی رو میده؟!
این یه مثال بود قطعا توو ذهن‌ات کلی مثال بهتر داری. حالا بهتره از بحث اصلی دور نشیم.
اینکه رنگها چه معنی میدن به آدما و نوع نگاه‌شون به دنیا (زاویه دید) ربط داره؛
اگه نگاه‌شون تا نوک دماغ‌شون باشه چیزی که براشون مشخص کردن رو قبول می‌کنن ولی اگه نگاه‌شون بلندپروازانه باشه هرگز چنین تعریفای محدودکننده‌ای رو قبول نمی‌کنن!
رسانه کارش اینکه برای ما عینک بسازه تا ما با عینکِ اون به جهان نگاه کنیم :(
من دوست دارم با چشم‌های خودم به دنیا نگاه کنم!
یا حداقل با عینکی که خودم ساختم به دنیا نگاه کنم!
خیلی از ما متوجه این موضوع نیستیم که طرز فکرمون برای خودمون نیست صرفا چیزیه که رسانه‌ها با ترفندهای مختلف به ما قالب کردن و ما اون رو پذیرفتیم و داریم گذر عمر می‌کنیم.
دوست من، واژه استقلال فقط در اقتصاد کاربرد نداره!
هر کسی می‌تونه استقلال مالی داشته باشه ولی استقلال فکری نه!
(اگه کتاب خوبی درباره استقلال فکری می‌شناسی خوشحال میشم توو کامنت معرفی کنی.)
خود من اگه کتاب خوبی پیدام کردم حتما در قالب مقاله اون رو معرفی می‌کنم.
در پایان
آرزو می‌کنم؛
