نیکولو پاگانینی نوازنده ی ویولن، ویولا و گیتار متولد 27 اکتبر 1782 در جنوای ایتالیا بود. وی در خانواده ای فقیر و تحت تعلیم پدری سخت گیر و خشن ایام کودکی تا نوجوانی خود را سپری کرد و سرانجام به علت سخت گیری های بیش از اندازه ی پدرش در نوجوانی خانه ی پدری خود را برای همیشه ترک کرد.
پدر نیکولو نوازنده ی ساز ماندولین بود و فشار زیادی را با هدف یاد دادن موسیقی به فرزندش تحمیل می کرد، تا حدی که قبل از یاد گرفتن کامل یک قطعه ی موسیقی، نیکولو حتی اجازه ی غذا خوردن نداشت!
یکی از شایعاتی که درباره ی پاگنینی نقل می شود این است که وی روح خود را با شیطان معامله کرده تا بتواند حرف اول موسیقی در جهان را بزند. مهمترین علت این شایعه، سبک بسیار نوین پاگانینی در نواختن ویلون بود، چرا که تا قبل از او کسی جسارت و استعداد نواختن این ساز بدین شکل را نداشته. از طرفی پاگانینی صورتی لاغر با موهای آشفته داشته که سبب رازآلود شدن چهره ی او گشته بود و ساز زدن چهره ای این چنینی با سبکی عجیب و ناشناخته باعث ایجاد شایعاتی از این دست شده. به نقل از بعضی مقالات، مادر پاگانینی که شاهد تلاش بی شائبه ی فرزندش در فراگیری و شماطت های بی رحمانه ی پدرش بود، برای تسریع پیشرفت نیکولو در نوازندگی، روح وی را با شیطان معامله کرد که تا بحال مدرک و نشانه ی معتبری در این زمینه پیدا نشده.
نیکولو پس از فراگیری اصول اولیه ی نواختن با ویولن، تحت تعلیم اساتیدی همچون جووانی سروتو، جاکومو کوستا و فرانچسکو نیکو بود. در نهایت نیکولو پس از آموزش دیدن توسط سروتو که نقطه ی عطفی برای وی بود، برای آموزش های تکمیلی نزد الساندرو رولا رهبر ارکستر رفت. رولا بعد از اینکه صدای نواختن نیکولو پاگانینی را شنید به او گفت چیزی برای آموختن به تو ندارم! بدین ترتیب نیکولو پاگانینی اولین کنسرت خود را در سن دوازده سالگی اجرا کرد.
پاگانینی از جمله هنرمندانی بود که مورد بی مهری انسان های زمان خود واقع شد. بدین ترتیب که در ابتدا پاگانینی و سبک ویولن نواختنش در جامعه ی آن دوران پذیرفته نبود. زمانیکه پاگانینی مشغول نواختن ویولن در یکی از اجراهای عمومی خود بود، مردم با سر و صدا و فریاد: شیطان، شیطان در حال نواختن بجای اوست، اجرای پاگانینی را قطع کردند. نیکولو برای اثبات اینکه کسی روی صحنه و پشت سر او نیست نواختن را متوقف کرد و از جلوی صحنه کنار رفت تا مردم اطمینان یابند صدای نواختن متعلق به خود او بوده است.
پس از اینکه اجراهای پاگانینی گل کرد و به اندازه ی کافی شناخته و محبوب شد، آوازه ی شهرت او سراسر اروپا را فرا گرفت.
در حال حاضر چندین فیلم درباره ی زندگی پاگانینی ساخته شده که یکی از آنها ویولنیست شیطان (به لاتین The devils violinist ) تولید شده در سال 2013 است. David Garrett نوازنده ی معروف ویولن در این اثر سینمایی به ایفای نقش پاگانینی پرداخته است.
فصل آخر داستان
نیکولو پاگانینی در سن پنجاه و هفت سالگی بر اثر ابتلا به بیماری سیفلیس و سپس سل پس از تحمل یک دوره بیماری شدید درگذشت. در روزهای پایانی زندگی اش، بر خلاف باور عموم که عقیده داشتند پاگانینی هنر خود را با خود به گور خواهد برد و در اختیار کسی نخواهد گذاشت، وی تمامی نت های ساخته ی خودش را جهت انتشار نوشت و چند شاگرد پذیرفت.
متاسفانه شایعات بعد از مرگ نیز دامن این هنرمند دوست داشتنی را رها نکرد. نیکولو در واپسین روزهای عمرش از پذیرفتن کشیش به بالین خود جهت انجام آخرین عبادات امتناع کرد، چرا که عقیده داشت هنوز فرصتش تمام نشده. یک هفته پس از این اتفاق، نیکولو پاگانینی در تاریخ 27 می 1840 بر اثر خونریزی داخلی درگذشت و از آنجاییکه کلیسای کاتولیک موفق به انجام اعمال او نشده بود، اجازه ی دفن او در قبرستان کاتولیک ها داده نشد. پس از مدتی کوتاه که پاگانینی در یک قبرستان محلی به خاک سپرده شده بود، ساکنان آن حوالی معترض شدند که شب ها از قبرستان صدای نواختن ویولن به گوش می رسد و باعث وحشت ما می شود. در نهایت پس از چندین بار جا به جایی پیکر پاگانینی در قبرستان های مختلف، 36 سال بعد، نوه ی پاگانینی با همکاری اوندرچیک ویولنیست یک تشییع رسمی برای پاگانینی ترتیب داده و پیکر او سرانجام در یک مقبره ی با نام و نشان و تندیس در پارما به خاک سپرده شد.
