انسان ها خصوصا در جوامعی که در آن معضلات اجتماعی و اقتصادی بیشتر وجود دارد؛ نگاهی مثبت به افرادی دارند که با دست خود به نیازمندان یاری می رسانند دارند و بطور کلی هم شاید این یک امر مثبت باشد اما آیا واقعا این محبت ها امری سازنده است. در نگاه اول باید اینطور دید که بطور عموم افرادی که در خیریه ها فعال هستند ؛ تمایل عجبیب به دیده شدن دارند و عمدتا بدون دوربین کمکی هم در کار نیست.(موارد استثنا هم هست)نکته بعدی در کمک های قطره چکانی و صرفا روزانه به افراد در حد لباس و غذاست و عمدتا کمک بصورت ایجاد اشتغال و یا مانند آن که پایدار باشد دیده نمی شود. نکته بعدی گسترش بی حد و حساب این ماجراهاست. کار به اصرار در گرفتن کمک از افراد به متوقف کردن خودروها و افراد در خیابان و زنگ زدن در خانه و تماس های پی در پی تلفنی با شماره های تصادفی رسیده است که با واکاوی آنها متوجه می شویم این افراد درصدی از کمک ها ی خیریه را به عنوان پورسانت خود برداشت می کنند.جالبتر از همه اینها خیرینی هستند که در اصل دلال خیر اند و فقط ازپولی را از افراد توانمند تر دریافت و بین افراد بی بضاعت تقسیم می کنند که اینها هم در نوع خود جالبند و به نام خیرین معروفند ولی به نظر می رسد در بیشتر موارد صرفا شغلی برای انهاست و نیز عاملی برای شهرت. مساله بعدی ثروتنمد شدن غیر عادی بر خی افراد و موسسات خیریه است که گزارش های ان در رسانه ها هم منتشر می شود. برخی از انها به عجیب ترین شکل ممکن مرفه شده اند که قاعدتا چنین مساله ای هرگز نباید رخ می داد.اصرار بیش از حد این افراد بر کمک هایی غیر ضروری نیز تعجب برانگیز است.مثلا اصرار در ایجاد پیوند ازدواج با کمک خیریه در حالیکه پایه یک ازدواج در درجه اول باید بر اساس توان مالی فرد باشد که ممکن است حتی گاه در اصل ماجرا می توان تشکیک کرد که اصلا ممکن است ازدواجی هم در کار نباشد. تلاش برای تهیه هزینه سفر و مانند ان نیز عجیب است. اگر شخصی در غذای خود مانده؛ پس چرا باید سفر زیارتی برود؟ نکته بعدی نیز در دریافت هزینه درمان است. در حالیکه هزاران پزشک همه روزه درمان های رایگان را بدون حتی اطلاع رسانی انجام می دهند ؛ کمک هزینه برای دریافت جراحی و دارو عجیب است. در اینجاست که می توان دلیل اصرار خیرین و موسسات خیریه را فهمید که اصرار دارند هر کار خیری فقط باید از طریق انها انجام شود و انگار که دیگران اهل این امور نیستند. بدیهی است جملات فوق شامل تمام فعالان این عرصه نیست و قطعا انسان های شریفی نیز وجود دارند و از آن مهمتر نویسنده مطلب نیز به تمام فعالان احترام می گذارد اما به نظر می رسد روندفعلی خیریه و رشد عجیب موسسات خیریه و نحوه جمع اوری کمک ها مشکوک است و نمی تواند در این حد باشد. بعلاوه کمک به فقیر در هر حالتی اگر آشکار شود قطعا فرد خیر را نمی توان انسانی با اهداف کاملا مثبت در نظر گرفت؛ اصل اول خیریه پنهان بودن آن است و اثل دوم اینست که آدم ثروتمند باید خیریه تاسیس کند و نه انسانی که خود زندگی عادی دارد.
