ایران نخستین کشور تشکیل شده در روی زمین و تاریخ ایران قدیمی وپر از ماجراهای گوناگون است. در ایران درختانی داریم که عمر آنها از عمر دهها کشور جهان بیشتر است! با این حال رد پای ایران در تمدن جهانی چندان آشکار نیست و این کشور نتوانسته بر جهان تاثیر خاصی بگذارد. تقریبا هیچ آیین ایرانی در جهان مشهور نیست؛ اثر ادبی بزرگی به جز رباعیات خیام نداریم و به جز دو سه چهره آن هم شامل کوروش و داریوش و بو علی سینا؛ عملا هیچ ایرانی در جهان شهرت عالمگیر ندارد. باورش سخت است که بزرگانی چون سعدی و حافظ و رازی و ...هم نهایت در چند کشور محدود معروف هستند.لباس و غذا و آداب و رسوم ایران هم جز در چند کشور همسایه که سابقا جزو خاک ایران بوده اند در هیچ جا شناخته شده نیست.دلیل آن چیست؟
دلیل اول در شکست های نظامی گسترده است که منجر به تکه تکه شدن ایران شد ودر نتیجه سرزمین های جدا شده هم چندان آیین ایرانی را گسترش نداده اند. دلیل دوم در تسلط حکومت هایی است که به جز موارد اندک ؛ آنها چندان حامی فرهنگ ایرانی نبوده اند و مثلا فرهنگ عربی- اسلامی را ترجیح می داده اند که طبیعی است وقتی پایه یک فرهنگ باستانی در کشوری ضعیف شود؛ صدور آن هم سخت است. مساله بعدی در روح نظامی گری ایرانیان بوده است. هنوز هم بیشتر مردم قهرمانان جنگ را دوست دارند و نه آنهایی که صلح را برقرار می کنند و یا مانع جنگ می شوند. روح جنگ طلبی و عدم واقع گرایی در ارتباط با دیگران باعث شده که همان دیگران مانعی برای گسترش اندیشه ایرانی شوند.بطور کلی هزینه زمانی و سرمایه گسترده ای از ایرانیان برای جنگ و دفاع ودشمنی هدر رفته است.آخرین دلیل هم کاهش تدریجی سواد عمومی و کمبود فرهنگ مطالعه در ایرانیان در طی تاریخ بود که ملت را در زمینه های فرهنگی رشد نداد و لذا ذخیره غنی فرهنگی کشور رشد نیافت و نه چیزی برای خودمان ماند و نه چیزی برای صدور. بنابراین بر خلاف برخی کشورهای قدیمی ( چین و ایتالیا و مصر و...)و نیز برخی ملل جدید اما باهوش( آمریکا و چند مورد دیگر) ایران تاثیر خاصی بر جهان نداردو نشانه ای در جهان مانند هنر رزمی چینی؛ غذاهای ایتالیایی؛ اهرام و برخی سنن مصری؛ یوگای هندی؛المپیک یونانی و مانند آن دیده نمی شود. هنوز برای برخاستن دیر نشده اما سخت است ودر قدم اول باید مطالعه را بالا برد !
