حکمرانان مکلفند، تُجار، بازرگانان، اصناف و به طور خلاصه کسب و کارها را قانع کنند تا مسأله مردم در حوزه کاری خود را حل کنند. در غیر این صورت بود و نبود آنها چه فایده ای برای مردم دارد؟
یادآوری
مکلف نمودن لبه تیغ است که هم جاذبه و هم تحکم را برای صاحبان کسب و کار همراه دارد.
تطمیع، رانت، یارانه، ارز نیم بها، دستوری های بی پشتوانه و ... ندارد! در واقع حکمران باید از قدرت کارفرمایی خود استفاده کند و با منطق و ریل گذاری درست واژه «خواستن» را توسط صاحبان کسب و کار جاری سازی کند و خود نظارت نماید!
به طور مثال
مکانیزمی طراحی شود تا محصولات کشاورزی را از کشاورزان عادلانه خریداری کنند و نهاده های لازم را به موقع و مناسب در اختیار بگذارند.
یا با جاری سازی فرایند شبکه توزیع مناسب (از تولید کننده تا مصرف کننده)، کالای مرغوب و ارزان در اختیار عموم مردم قرار دهند،
یا کمبود ها و نایابی داروی و ... را جبران کنند و ...
یاد بگیریم که حکمران تسهیل گر جامعه است و با مداخله هوشمندانه صرفا باید در موقع و مکان مناسب ورود و خروج کند و الباقی فرایند را به مجریان بسپارد و نظارت و حساب کشی کند!
