یه موقعی دیزی خوری اجر و قربی داشت. از کله سحر پا میشدی میرفتی قهوه خونه اونم نه تنها، بلکه با دوست و رفیق. یعنی همه دوستا و بچه مشتیا دیزی خور و سحر خیز بودن.
انصافا دیزی ها هم دییییزی بوداااا. یعنی بوش به دماغت میخورد باید فاتحه عقل و خردت رو میخوندی. هوش از سرت میپرید. مزه دنبه و گوشت و نخود لوبیایی که توی دیزی سنگی درست میشد با روح و روان آدم بازی میکرد.
مثل همه چیزایی که توی این دنیا سوسولی شده دیزی خوری هم سوسولی شده. الان دیگه خبری از صبح زود بلند شدن و تا کجا کجاها رفتن برای خوردن دیزی اول صبح نیست. الان شما زنگ میزنی دیزی رو برات دلیوری میکنن. تازه لازم هم نیست روی تخت قهوه خونه یه پیاز اندازه کله ت رو با مشت بشکونی که مردونگیت رو نشون بدی. الان بانوان محترمی که دیزی هوس میکنن زنگ میزنن دیزی رو براشون توی جعبه دیزی میارن دم در خونه. الان دیگه بانوان محترم مجبور نیستن از بعد نماز صبح بلند شن دیزی رو بار بذارن که موقع ناهار صلات ظهر آماده باشه.
خلاصه که هر چی مخ بشر بیشتر کار میکنه بیشتر اسباب راحتی خودش رو فراهم میکنه. الان دیگه دیزی رو مثلا با اپلیکیشن اسنپ فود سفارش میدی توی جعبه دیزی که مخصوص همین کاره میارن دم در خونه. شمام دم ظهر که تازه از خواب بلند شدی میری دم در تحویل میگیری. پولشم که آنلاین پرداخت کردی. پیاز رو هم با چاقو نصف میکنی و با هر لقمه خارت خارت نوش جان میکنی.
اینه دنیا ...
