قطعات معمار
(مجموعه از نوشته های پراکنده و قطعه قطعه ای است که قرار است برای لحظه ای نگاه معمار و مخاطب معماری را برانگیزد.)
1. نور معماری را می سازد.
2. کنج ها قدرت دست معمار را نشان می دهد.میانه و اطراف قدرت ذهن اش را.
3. صندلی سفید روی کف سفید،محاط شده با دیوار سفید در حالی که کسی با لباس سفید(حتی موی سفید)به سمت صندلی می رود، مینیمالیستی ترین حالت سورئال در صحنه پردازی است.
4. به پنجره که نزدیک می شوم.اولین چیزکه در جستجوی آنم گستره ی دید است.نورگیر و بازشوهایی که رو به دیوار همسایه است شبیه همنشینی با کسی است که تمام عمر نوک بینی خود را می بیند و می خواهد از همه هستی بگوید.
5. وقتی از تراس صحبت می شود اولین سوالم این است که تغییرات جوی _از روز آفتابی تا شب برفی_ چه تعاملی با او دارند؟ و آیا پرنده ای آن را برای آشیانه سازی برمی گزیند؟
6. معماری تنها دیوار و کف نیست.معماری سه بعد یا بیشتر است که اتمسفری را می سازد که جنبه فیزیکی و مادی ما را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
7. معماران معاصر نورپردازی داخلی را به گونه فراهم می سازند که از بیرون بر مخاطب حظ تماشای حجمی مقدس پدیدار گردد.
8. تلفیقِ تعلیق و آرامش ترفند معمار برای به کمال رساندن هیجان است.
9. گاهی از خود می پرسم که کجای سقف را می شود بُرید؟ تا باران نور داشته باشیم.
10.چه اندک اند بناهایی که محترمانه با اجداد خویش(یعنی طبیعت) سخن گویند.
11."قوطی" واژه ای است که برای ساختمان های منقطع از طبیعت کاربرد دارد.
12.به تامین پارکینگ در طراحی،معماری نگوییم.
13.میزان کیفیت معماری با میزان رفتار و تعاملات انسان با محیط و دیگران و اشیا مشخص می گردد.
14.سلام بر شاخه و برگ های سلام دهنده از نورگیرها.
15.خاصیت معنوی نور در روح بخشی و ظرافتش در برانگیزندگی احساس است.
16.بر پهنه برف نشین، حجم تیره چون پناهگاهی امن انسان را به خویش دعوت می کند.
17.معماری دعوت کننده به سکوت، حرف های بزرگی دارد.
18.معماری گرافیکی ابدی،عکاسی ای با عمق،نقاشی ای با جریان حرکتی نور در شب و روز،رقصی با فرمی در اوج بوده،صحنه ای از یک فیلم واقعی و... است.
19.طاق در طاق،قافیه به قافیه،پشت سر هم بیت ها تو را به درون شعر معمار می کشاند.
20.....و ستون را چون پایی ظریف بر زمین نهاد.
21.استتار حجم در طبیعت،لذت بودن با نبودن،لذت همزیستی.لذت پناه بردن در آغوش زندگی.
