گاهی فکر میکنم ما آدما تو مسیر زندگیمون یجایی، تو یه سنی باید متوجه بشیم که برای چی بدنیا اومدیم.
هرکسی این جمله رو به یک طریقی تعریف میکنه و بدنبال جواب میگرده..
کسی شاید چرایی زندگیش رو تو استعداد ببینه، و کل زندگیش دنبال این باشه که متوجه بشه تو چه زمینه ای استعداد داره.
بعضی خوش شانس ترن، تو خانواده حامی تری به دنیا میان و خانواده از همون کودکی استعداد کودک رو پیدا میکنن و اونو پرورش میدن و بهترین اتفاقات برای شخص تو همون سنین کودکی رقم میخوره.
بعضی هم تا چندین سال، حتی برای کسانیکه کل زندگیشون درگیر تامین نیازهای اولیه و رفاهی خودشون و خانوادشون هستن تا سنین میانسالی و حتی بالاتر نتونن استعداد خودشون رو کشف کنن و تو مسیر استعدادشون قدم بذارن.
و چندین و چندین چراییه دیگه…
به خودم و زندگی خودم که نگاه میکنم میبینم این چرایی ها تو هر سنی که رسیدم تغییر کردن.
فکر میکنم برای اکثر آدمها این قضیه صدق میکنه.
تو هر مقطع از زندگیت، هدف گذاری هات تغییر میکنن.
تو سنین پایین که هستی خودت و شاید تا حدودی خانوادت دنبال این چرایی میگردین که استعداد و علاقه من تو چه کاری هستش،ورزش، موسیقی، هنر و… انواع و اقسام رشته ها و فعالیت هارو تست میکنی و سعی میکنی علاقتو پیدا کنی، بعد با کلی زمان وانرژی باید ببینی آیا تو این زمینه ای که علاقه پیدا کردی، استعداد نهفته ایم هم داری یا ؟ و میتونی تو اون زمینه پدیده بشی و اسمت برای آیندگان به عنوان یه نابغه به یادگار بمونه یا نه؟!
بگذریم، بحث استعداد و علاقه خیلی گسترده و پیچیدست، به همین مقدار بسنده میکنم، چون موضوع صحبتم فراتر از این مسئلست.
حرفم اینه، بعد از گذشت چندین سال، و حتی کشف استعدادت و قدم گذاشتن تو مسیری که بهش علاقه داشتی و براش زمان گذاشتی،گاهی به یه مرحله ای میرسی که یه لحظه به خودت میای، یه نگاه به دور و اطرافت میکنی، بر میگردی به گذشتت نگاه میکنی،نیم نگاهیهم به آیندت میکنی و اینجاست که سوالات ذهنت شروع به تراوش میکنن.
_ کجا دارم میرم؟! آیا مسیر درستی رو انتخاب کردم؟!
این همه سال تو مسیر علاقم قدم گذاشتم، یا برای پیدا کردنش چقدر زحمت کشیدم، نتیجش چی بود؟!
به دستاوردهات نکاه میکنی، پیش خودت میگی خب که چی، اون مدال طلا رو تو فلان سن گرفتم، اون قهرمانی رو تو اون مرحله از زندگیم کسب کردم، اون هنر رو بدست آوردم و آثاری هم خلق کردم و غیره و غیره و غیره
الان کجام، حاصل زحماتم چی شد؟! آیندم چی میشه؟! نکنه مسیری که دارم میرم به همون انتهایی ختم بشه که مثل خیلی از مسیرهای دیگه که به انتهاش رسیدم، بعد از یک مدت لذت رسیدن بهشون فروکش میکنه و فقط یه خاطره از اون مسیر برات باقی میمونه!!!
جواب شما به این افکار چیه؟! براتون پیش اومده؟!
اون توقف، اون تلنگر و اون استپ زدن برای هر شخصی میتونه تو سنین مختلف اتفاق بیافته، تو سنین مختلف انواع سوالات هم تغییرمیکنن، حتی جوابی هم که براشون پیدا میکنی با بالا رفتن سنت تغییر پیدا میکنن.
در حال حاضر به این سن که رسیدم و مسیر های مختلف رو طی کردم و به خیلی از اهدافی که تایین کرده بودم رسیدم، سوال اصلی ذهنم که حسابی منو در گیر خودش میکنه اینه : خب که چی؟!
یجورایی این سوال همیشه تو هر سنی با من بوده، هر قله ای رو فتح کردم به خودم گفتم خب که چی؟!
و سعی کردم هدف بعدیم بلند پروازانه تر باشه.
در حال حاضر جوابی که به این سوال دارم اینه :
شاید من دارم اشتباه سوال رو طرح میکنم، شاید غایت زندگی فقط هدف تایین کردن و رسیدن نیست، شاید معیار سنجش فرهیختگی یک آدم به دستاورد هاش نباشه، به مسیر هایی که انتخاب کرده، یا هدف هایی که بهشون رسیده نباشه،یا لاقل تنها راه سنجشش نباشه.شاید سنجش درست تر این باشه که تو این مسیر هایی که پا گذاشتم چه سودی یا چه نتیجه ای برای دیگران داشتم نه صرفا برای خودم!!!
چه تاثیری روی کسی یا کسانی داشتم؟!
اون هدفی که تایین کردم و سالها براش زحمت کشیدم تا بالاخره فتحش کردم، فایدش برای دیگری چی بوده؟!
چه تاثیر مثبتی تونستم روی شخص یا جامعه داشته باشم؟!
آیا تونستم تو این همه سال زندگی، حتی روی یک نفر تاثیر مثبتی داشته باشم و روند زندگی یه نفر رو عوض بکنم یا نه؟! آیا اعمال من تونسته اون تلنگری که دارم ازش صحبت میکنم و همیشه به خودم میزنم، به کس دیگه زده باشم و اونو به خودش بیارم و بیدارش کنم یانه؟!
شاید سوال درست این باشه، شاید رسالت اصلی هر شخصی همین باشه.
اگر سوال اصلی این باشه، قطعا جواب های زیباتری میتونم برای اون سوال همیشگیم که از خودم میپرسیدم(خب که چی) داشته باشم.
درواقع تو این سن اگه بتونم جوابی به این سوال بدم، جواب تمام سوال هایی که این همه سال از خودم میپرسیدم و جوابی نداشتم براشون رو هم دادم.
جواب شما به این سوال چیه؟!
آیا مسیر درستی رو تو زندگی انتخاب کردین؟!
