یجایی خوندم، زندگی مثل پاندول ساعت میمونه.
به نظرم دیدگاه جالبی اومد و به ذهنیات من خیلی نزدیک بود.
اگه بگذاری این پاندول به حال خودش رفت و آمد کنه ، یه کورس رفت و آمد خاصی داره.
ولی اگه بگیری پاندول رو بکشی به یک سمت، کورس بیشتری رو طی میکنه، ولی در مسیر برگشت مقدار بیشتری هم به عقب بر میگرده ویکم طول میکشه تا به کورس عادیه خودش که براش برنامه ریزی شده برگرده.
دقیقا مثل زندگی میمونه
ما همگی یه حاشیه امنی تو زندگیمون داریم که برامون برنامه ریزی شده طبق اون رفتار کنیم.
بریم سر کار، بیایم خونه و…
اگه اهل ریسک باشی و از درجا زدن متنفر باشی، شروع میکنی به تلاش و تغییر روند زندگیت.
ولی موضوعی که خیلی ها ازش قافلن اینه که هر تغییر و بالا رفتنی یه نزول هم داره.
شما نمیتونی همش پاندول رو به یک سمت بکشی و همیشه انتظار داشته باشی حرکتش رو به همون سمت ادامه بده و به عقب برنگرده.
این قانون زندگیه.
هر اوجی یه فرودی هم داره.
خیلی افراد به محض اینکه با فرودی مواجه میشن دیگه دست از تلاش بر میدارن و به همون سیکل تکراری و آروم بدون نقطه اوج و فرود قانع میشن.
ولی اگه این موضوع رو بتونی درک کنی دیگه از تغییر نمیترسی،
دیگه از خارج شدن از سیکل تکراری نمیترسی،
دیگه از دویدن به سمت نور بیشتر نمیترسی.
درسته که وقتی یه مدت نور بیشتری رو تجربه کردی، زندگی به عقب برت میگردونه و قسمت دارکشم نشونت میده ولی تو باید این موضوع رو درک کرده باشی و زندگی رو با همه فرازو نشیب هاش بپذیری.
خوبی و بدی، بالا و پایین، لایت و دارک همه و همه کنار هم قشنگن و کسی که تحمل برآیند اینارو داشته باشه و دو روی سکه رو تجربه کرده باشه دیگه رفت و آمد های این پاندول براش عادی میشن و هر مرتبه بیشتر و بیشتر پاندول رو به بالا میکشه و نور بیشتری رو تجربه میکنه.
زندگی خطی و در مسیر از قبل تعیین شده اصلا جذابیتی نداره.
اگه میخوای قله های بیشتری رو‌بببنی، باااید از منطقه امنت خارج بشی و با حقیقت زندگی روبه رو بشی.
مسیر قله از پست ترین دره ها عبور میکنه
