فیبر نوری یک کابل شبکه است که شامل رشته های فیبر شیشه ای داخل یک پوشش عایق شده است. این نوع از کابل ها برای مسافت های طولانی، شبکه های داده ای بسیار با کارایی بالا و ارتباطات مخابراتی طراحی شده اند.
کابل های فیبر نوری در مقایسه با کابل های سیمی پهنای باند بیشتری را ارائه می دهند و می توانند اطلاعات را در فاصله های طولانی انتقال دهند. کابل فیبر نوری از اینترنت، تلویزیون کابلی و سیستم های تلفن پشتیبانی می کند.
چگونه فیبر نوری کابل کار می کنند؟
کابل فیبر نوری سیگنال های ارتباطی را با استفاده از پالس های نور تولید شده توسط لیزر های کوچک یا دیود های LED (LED) حمل می کند.
کابل فیبر نوری از یک یا چند شاخه شیشه تشکیل شده است، که هر یک کمی ضخیم تر از موی انسان است. مرکز هر رشته، هسته نامیده می شود، که راه را برای نور برای سفر فراهم می کند. هسته توسط یک لایه شیشه ای به نام روکش محافظت می شود که نور را به سمت داخل نشان می دهد تا از از دست دادن سیگنال جلوگیری شود و نور را از طریق خم شدن در کابل عبور دهد.
دو نوع فیبر نوری وجود دراد که تک حالت و چند حالته نامیده می شود. فیبر تک حالت با استفاده از رشته های شیشه ای بسیار نازک و لیزر برای تولید نور در حالی که فیبرهای چند حالته از LED ها استفاده می کنند.
شبکه های فیبر تک حالت اغلب از تکنیک های Multiplexing Wave Division (WDM) استفاده می کنند تا میزان ترافیک داده را که می تواند در سراسر رشته ارسال شود، افزایش دهد. WDM اجازه می دهد تا نور را در طول موج های مختلف چندگانه از طریق یک پالس نور مجاز، به نور تبدیل کند.
مزایای کابلهای فیبر نوری
کابل های فیبر دارای مزایای متعددی نسبت به سیم کشی مس از راه دور هستند. فیبر نوری دارای ظرفیت بالاتری است. مقدار پهنای باند شبکه ای که کابل فیبر می تواند به راحتی حمل کند، بیش از یک کابل مس با ضخامت مشابه است. کابل های فیبر که به ۱۰ گیگابیت بر ثانیه، ۴۰ گیگابیت در ثانیه و حتی ۱۰۰ گیگابیت در ثانیه معروف هستند، استاندارد هستند.
از آنجا که نور می تواند طول کابل های فیبر را بدون از دست دادن قدرت خود به سرعت تبدیل کند، نیاز به تقویت کننده های سیگنال را کاهش می دهد.
