جوجیتسو، که گاهی به عنوان هنر نرم شناخته می‌شود، یک هنر رزمی ژاپنی باستانی است که مهارت‌هایی فراتر از تنها ضربه زدن و لگد زدن را شامل می‌شود. این ورزش، که ریشه در تاکتیک‌های نظامی ژاپن قرون وسطی دارد، بر اصول استفاده از نیروی حریف علیه خود او تاکید دارد. جوجیتسو بر خلاف برخی هنرهای رزمی دیگر که بر ضربات قدرتی تمرکز دارند، بیشتر به کنترل حریف، قفل کردن مفاصل و تکنیک‌های خفه‌کننده می‌پردازد.
جوجیتسو در دو شکل اصلی وجود دارد: سنتی و برزیلی. جوجیتسوی سنتی تمرکز بیشتری بر تکنیک‌های ایستاده و دفاع شخصی دارد، در حالی که جوجیتسوی برزیلی، که در قرن بیستم توسعه یافت، بر کشتی‌گرفتن، قفل‌های زمینی و تکنیک‌های خفگی تمرکز دارد.
در جوجیتسو، آموزش تنها به شکل فیزیکی نیست بلکه یک رویکرد جامع به سلامت روان و رشد شخصی نیز دارد. ورزشکاران این رشته یاد می‌گیرند که چگونه از آرامش ذهنی، تمرکز، و صبر برای کنترل وضعیت‌های فشارزا و چالش‌برانگیز استفاده کنند. به همین دلیل، جوجیتسو تنها یک ورزش نیست بلکه یک سبک زندگی و راهی برای رشد و توسعه شخصیتی تلقی می‌شود.
از نظر جسمانی، جوجیتسو به تقویت قدرت، انعطاف‌پذیری، و تحمل بدن کمک می‌کند، و از نظر روحی، به ارتقای اعتماد به نفس، تمرکز ذهنی و حضور ذهن می‌انجامد. این ورزش برای افرادی که به دنبال تقویت توانایی‌های دفاعی خود، بهبود سلامت جسمی و روحی، و رشد در یک محیط پشتیبان و دوستانه هستند، ایده‌آل است.با رضا زیبایی درباره دلایل یادگیری جوجیتسو همراه باشید.
