چند وقته پیش یه فیلمی دیدم
یکی از طرفین اعتراف عشقی کرد و جواب طرف مقابل واقعا منو به فکر برد...
گفت: پس تو با دست خودت مسموم شدی..اونقدر زهر قوی ایه که نمیتونی ازش فرار کنی،از اونجایی که پادزهرش آدمیه که اون سم ازش نشئت میگیره!!
واقعا همینه ها:))
بعضی از آدما شبیه میکروب هستن، تا به خودت میای میبینی تو تک تک سلول هات نفوذ کردن و مبتلاشون شدی ؛ خط دفاعی اول و دوم بدنت رو رد کردنو تو نتونستی جلوشونو بگیری! حالا باید چیکار کنی؟!
اگه قبلش واکسن نزده باشی و فعلا هم قصد مردن نداشته باشی باید سِرُم بزنی؛پادتن های آماده ای که بی اثر یا نابود میکنن اون سم رو!!
ولی گیر آوردن یه سرم به مراتب سخت تر از واکسینه شدنه..
به سختی میشه چیزی و کسی رو پیدا کرد که پادتن هاش با پادگن های اون میکروب مکمل باشن و از طرفی بتونه به تو هشدار بده که اون آدم مضره و باید از زندگیت حذفش کنی..
تازه اگه هم موفق بشه امکان اینکه تو دوباره به همچین میکروبی آلوده بشی و صدمه ی زیادی ببینی هست¡¡
اما اگه واکسن زده باشی لنفوسیت های خاطره اجازه نمیدن صدمه ای که بهت وارد شده رو یادت بره و دوباره رنج زیادی و تحمل کنی ،همیشه خط سوم دفاعی بدنت آماده مقابله با اون میکروبه...
واکسن اون میکروبیه که خودتون به میل خودتون وارد بدنتون میکنین،دردشو بجون می‌خرین،تا سیستم ایمنی تون رو قوی نگه دارید...
تا دیر نشده واکسن مناسبتون رو پیدا کنید:))
