بارها شده که دل‌تان خواسته سرآشپز را صدا بزنید و راجع به مواد اولیه و نوعِ ادویه‌جات و کیفیتِ پختِ غذایی که سفارش داده‌اید سؤالاتی بپرسید، اما چنین کاری نکرده‌اید چون احتمالاً حدس زده‌اید سرش شلوغ‌تر از این‌هاست که وقتِ پاسخگویی و توضیحاتِ مفصّل داشته باشد. بر همین اساس بود که ما، یعنی تیمِ خستگی‌ناپذیرِ روکالانژ ، تصمیم گرفتیم در قالبِ مطالبی مختصر و مفید، شما عزیزان را با انواعِ غذاها و دسرها و نوشیدنی‌ها، از پیشینه‌ی تاریخی و دلیلِ نامگذاری‌شان گرفته تا نحوه‌ی آماده‌سازی و مزه‌دار کردن و پُختن و سِرو کردن‌شان، آشنا کنیم. و برای شروع به سراغِ یکی از قدیمی‌ترین غذاهای جهان و پرطرفدارترین غذا در نیم‌کره‌ی شمالی که این روزها به طعامِ محبوبِ خیلی از ایرانی‌ها هم تبدیل شده رفتیم: استیک!
استیک که تا همین چند وقتِ پیش (یعنی در اسکاندیناویِ قرنِ پانزدهمِ میلادی!) «استیکنا» صدایش می‌کردند، اصطلاحاً به گوشتِ عموماً ضخیمی می‌گویند که به شکلِ عرضی از بافتِ فیبریِ ماهیچه بُرش داده شده و تحتِ حرارتِ گریل یا در روغن و ماهیتابه پخته شده باشد. ورژنِ گریل‌شده‌ی استیک، به خاطرِ قرابتِ طعمی‌اش به پخت‌وپز در آتشِ طبیعیِ زغال، همواره از محبوبیتِ بیشتری برخوردار بوده، هرچند که مدلِ سرخ‌شده ی این غذا یا حتی پخته شده‌اش در انواعِ سُس‌ها هم طرفدارانِ پروپاقرصِ خودش را دارد.
استیک معمولاً از گوشتِ دام‌های اهلیِ علف‌خوار نظیرِ گاو و گاومیش و گوسفند و شتر و... تهیه می‌شود، اما اقسامِ دریایی‌‌ای هم دارد؛ مثلِ استیکِ ماهیِ سالمون و استیکِ نیزه‌ماهی. جالبِ توجه است که استیک حتی در فرهنگِ گیاهخواران هم جایی برای خودش دست و پا کرده و نام‌هایی شبیهِ «ماشروم استیک» یا انواعِ میوه‌های گریل شده که حالا دیگر شهرتِ جهانی هم پیدا کرده اند.
تولید و صادراتِ گوشتِ استیک، از لحاظِ تجاری و اقتصادی، در کشورهای دارای مراتع وسیع و گلّه‌های پُرجمعیتِ دام، نقشی کلیدی و چه بسا حیاتی ایفا می‌کند. برای مثال، آرژانتین، با حدودِ سیصد هزار شهروندِ گلّه‌دار و به عنوانِ کشوری که هویتِ ملی‌اش به پدیده‌ی استیک پیوند خورده، با صادراتی بالغ بر دوازده میلیون رأس دام در سال، به قطبی پایدار و تعیین‌کننده در صنعتِ غذای جهان تبدیل شده است. این ماجرا، با مقیاس‌هایی متفاوت، درباره‌ی کشورهایی نظیرِ استرالیا، نیوزیلند، ایالات متحده امریکا، ایرلند و انگلستان نیز صدق می‌کند.
طریقه‌ی فرآوری و پخت و حتی بُرش زدنِ گوشتِ استیک، کشور به کشور و فرهنگ به فرهنگ متفاوت است و محال است شما در دو کشورِ متفاوت استیک‌هایی با طعم و کیفیتِ یکسان را تجربه کنید . مثلاً استیک‌ها در اقصی نقاطِ جهان، از نظرِ نوعِ کات خوردن‌شان به انواعِ ریب-آی، بُرشِ راسته، تُرد گُرده، بُرشِ سُرینی، استخوانی (تی بون)، نوشخانه‌ای و... تقسیم می‌شوند. با انواعِ پختِ استیک‌ها هم که تقریباً همه‌مان آشنایی داریم و می‌دانیم استیک‌ها بر اساسِ مقدارِ حرارتی که می‌بینند و مدت زمانی که در گریل می‌مانند به اقسامِ خام (Rare)، نیمه‌خام (Medium Rare)، پخته (Medium)، نیمه پخته (Medium Well) و تمام پخته (Well) تقسیم می‌شوند. استیک با سس و چاشنی‌های بی‌شماری از قبیلِ سُسِ برنِیز، سس خردل، سس رزماری تازه و سس فلفل سِرو می‌شود که هر کدام به سهمِ خودشان مزه و هویتی منحصر به فرد به این غذا می‌بخشند.
علاوه بر این‌ها، استیک به عنوانِ غذایی سرشار از پروتئین و موادِ مصرفیِ مورد نیازِ بدن انسان، به وعده ی غذاییِ پرطرفداری در میانِ ورزشکاران و ورزش‌دوستان تبدیل شده است.
منبع: وبسایت کافه و رستوران روکالانژ
