این سوال از خیلی وقت پیش تا الان ذهنم را به خودش مشغول کرده است.
این داستان از این جایی شروع شد که من تصمیم گرفتم برای خودم زندگی کنم و حرف های الکی مردم روی من تاثیر نگذارد.
این داستان از این جایی شروع شد که من تصمیم گرفتم برای خودم زندگی کنم و حرف های الکی مردم روی من تاثیر نگذارد..
این گونه شروع کردم به تلاش کردن خیلی کارها انجام دادم، موفق بودم بلاخره اطرافیان و مردم دور و نزدیک من را شناختن و به کارهایم احترام گذاشتن این روند تاجایی ادامه داشت. اما از یک جایی به بعد که باید انتخاب میکردم که بارو بندیل سفر ببندم و نباشم و بهترین باشم، حیا که در خانواده ی سنتی ما جایگاه بالایی داشت مانعم شد یه کوه شد هر چه بالاتر رفتم بلندتر شد. تاجایی که افتادم و کمرم شکست و نتوانستم ادامه بدهم.
از آن موقع از خودم میپرسم کاش به جای حیا، جسارت انجام کارایی رو میداشتم که به نام حیا ممنوع بودن.
میتوانستم کاری انجام دهم ... اما دست و بالم بسته بود.
کاش به کودکانمان بیاموزیم که حیا به جای خود بسیار زیباست، اما باید جسارت داشته باشند تا کارشان ناتمام نماند... ???
