کهفُ الوری في مديح علی المرتضی
شاعر: احمد محبی آشتیانی
ای فلک شَست از کمان بردار بس کن از تیر، کُشته ام بردار
این نَفَس نیست، رفتن روح است این بدن نیست، تلّ خاک و غبار
عمر من یک شب زمستانی بخت من خواب ، من بَرَش بیمار
سر بر آورده یک دو موی سپید یک دو روز دگر شود بسیار
گر جوانی چنین رود که رود بو که پیری نبیندم رخسار
ملک الموت سر رسد گویم: هی! زهی! دیر آمدی هُش دار!
جان؟ بگو چیست تا بدانم نیز روح؟ شاید بجویی از بازار!
دو مَلَک گر به گور گرد آیند تن زنم از شنیدن و گفتار
گر دمد صور تا که زنده شوم گویمش: بَس! کشیده ام یک بار
هیچ کس را سخن نخواهم گفت مگر آن بُت بیایدم به کنار
او که دستان مهربانی داشت او که غمبار بودم او غمخوار
گر بیاید صدای پایش را می شناسم زدور یا از بار
سر درون آورد به خانه دل که: کسی هست تا دهدمان بار؟
گر در آید به دیده می بیند لَیسَ فی الدّار غَیرُهُ دَیّار
(ترجمه عربی: در خانه دلم کسی به جز او مقیم نیست)
گر درآید به خویش می مانم یک دمش اشک می فشانم زار
رو ندارم که بنگرم در چشم چشم بر پای می کشم بسیار
گویمش دیر کردی ای دلبر گویمش پیر گشتم ای دلدار
ای علی من تو را نی ام پیرو تو مرا نیز نیستی سالار؟
گر ز کویت گریختم بسیار جز به کویت نمانده ام به قرار
دست بگشا علی به دادم رس یک دمی نیز بر سرم بگذار
من چی ام تا چِشَم شرنگ فراق؟ من کی ام تا کشم چنین آزار؟
من که؟ یک ذره مانده ام تا هیچ تو که؟ یک پرده مانده تا دادار
تو که رفتی بگو که تا به کجا رفت یک مشت خاک بی مقدار
ای علی! جمله عقل و چشمی تو گول کوری به خویش وامگذار
چهره ای از وجود خود بنما که شدم از وجود خود بیزار
کوهسار خدا! پناهم ده دارم از خود شبانه عزم فرار
تو مگو کهف جای اصحاب است می شناسم سگی که خُفت به غار
ذوالفقار از نیام بیرون کن بغض چرکینم از گلو بردار
ای علی زخم کهنه ای دارم تو نداری، که داردم تیمار؟
چنگ زن ، خُرد کن مرا سُتُخوان سینه بشکاف و قلب بیرون آر
آهنین مُشت سخت دار و بکوب پس مرا قطعه قطعه کن صد پار
قطعه ای را به داغزارِ کویر لخته ای را به آب شور بحار
تکه ای را به قُلّه کوهی تکّه ای را به درّه های کُبار
پس به اذن خدا چو ابراهیم أُدعُنی یَأتِیَنَّک الأطیار
(ترجمه عربی : صدایم کن تا پرندگان به سویت بازآیند.... تلمیح به ماجرای حضرت ابراهیم علیه السلام)
نو شوم نو، اگر توام خواهی دیگرم کن، به دیگرم مسپار
نو شوم نو، چو شبنمی که دمد بر گل یاس در پگاه بهار
همچو شبنم به سینه می گیرم نه فلک را، نُه است یا که هزار،
ز افق تا افق کِشَم بر دوش فلکم گو ببار، تیر ببار
تا علی دارم از تو باکم نیست عزم پیکار داری ای غدّار؟
گویمت کیست؟ آن که روز ازل چون تو تن می زدی، کشید آن بار
( تلمیح به آیه شریفه۷۲ سوره احزاب : إنّا عرّضنا الأمانة علی السموات والارضَ فأبَینَ أن یَحمِلنَها و حَملَها الإنسان إنّه کان ظلوماً جهولاً - ما امانت را بر آسمانها و زمین عرضه کردیم، پس از حمل آن إبا کردند و آن را انسان بر دوش گرفت همانا که انسان ظلوم و جهول است)
قدر او گویمت؟ کمر خم کن! فضل او بشمرم؟ ستاره شمار!
وصف رویش کنم؟ قمر بشکر جای او؟ خود تو راست قطبِ مَدار
نقطةُ تحتَ باءِ بسم الله نورالأنوار ، معدن الأسرار
خاطَبوه العلی بالألسُن أم تری فوقَهُ الأولی الأبصار؟
( به زبان او را علی می خوانند-- ای صاحبان چشم! آیا از او بالاتر هم می بینید؟)
ها علیًّ بَشَر ، و کََیفَ بَشر؟ ربُّهّ فیه أجمَلَ الإظهار
( هان! علی بشر است و چه بشری است! خدایش در او به زیبایی آشکار کرد)
علَّم اللهُ آدم الأسماء فَبِنورِاسمِهِ انطَوَی الأوتار
( که خداوند اسماء را به آدم آموخت و اهل کمال به نور اسمش خو گرفتند)
بَهـر بخش است او به آتش و باغ همه بر حکم حاکم قهار
خار در چشم و استخوان به گلو تیغ بر فرق و سینه پُر آزار
با چنین حال در صف محشر می شتابد به پیش همچو شرار
مَلَکی همچو کوه بسته کمر در یمین و دگر مَلََک به یسار
صوت بشکوهشان چو نعره رعد لرزه افکنده توفش این جار
ألمُسمّی بِحَیدَرِ الکَرّار ها علیًّ علی ، حِذار، حذار!
(ترجمه: به او می گویند حیدر کرّار....علی ، علی، مواظب باشید!)
هر طرف می کند نگه ، جمعی رو بپوشند از خجالت کار
تفت دوزخ بجوشد و غُرّد صوت هَل مِن مَزید را به کرار
لیک ، حاشا زمهربانی او گوید این گونه نرم زمزمه وار:
ما مُناکِ و خطبُکِ یا نار؟ أنا خیرالوری و بِرُّالبار
( ترجمه: تو را چه شده و چه می گویی ای آتش؟ من خیرالوری هستم و بهترین نیکانم)
أنا زوج البتول، أتَعرِفُنی؟ فسلاماً و بارداً یا نار
( ترجمه: مرا می شناسی؟ همسر فاطمه زهرایم ..... پس آرام و سرد باش ای آتش!)
قالعُ الباب أن افتَحواالأبواب جنّةُالخُلدِ مأمَنُ الأخیار
( بر در بهشت می کوبد که درها را باز کنید....... جنت خُلد آرامشگاه خوبان است)
عَرضُها الأرضُ و السَّمواتِ أنا مَولاکُمُ ، هوالغفّار
( گستره بهشت به اندازه زمین و آسمانها جا دارد.... مولای تان منم و خداوند بسیار آمرزنده است)
ای علی زان خروش و زان غوغا من یکی بال و پر شکسته هَزار
سهم من زآسمان معرفتت قدر یک پنجره است زین دوّار
سدرة المنتهی است لانه تو سوزدم پر پرنده پندار
علی ای جویبار چشمه قاف یک شبی بر کویر شوره ببار
ای علی ای تو فاء کُن فَیَکون علی ای دین و کفر را معیار
علی ای مرزبان سرّ و شهود علی ای بر سپاه حق سردار
علی ای… ای خدا چه می گویم؟ چند گویم ، چه سود بی کردار؟
چه کنم آرزوی من عمری است که کنم بیتکی به پات نثار
حال فیض تو بین و فضل تو بین که شده است این مجیز یک طومار
باز هم دل نمی کنم از تو لیک بسیار می شود تکرار
باک عاشق ندارد از تکرار من تو را عاشقم هزاران بار
منبع: وبلاگ به نام او
