وسوسه ی نوشتن، از آن هاست که تمام نمی شود. روزی، ساعتی، وقتی، میگیرد گریبانت را و می نشاند روی صندلی تا واژه ها را پرتاب کنی روی سفید کاغذ یا در مانیتورهای کوچک و بزرگ این روزها و فریاد بزنی بلندِ بودنت را در میانه ی بودن های پرهیاهو.
این شاید بزرگترین تصمیمم باشد برای سال جدید. برگشت به دنیای آفریدن. پیش ترها، تجربه های گوناگونی داشتم در فضاهای حقیقی و مجازی برای خلق کلمات و این بار، انگار پس از یک ریکاوری طولانی، وقتی خودت هم انتظار نداری از خودت برای بازگشت، دوست دارم که بازگردم و واژه بسازم و حک کنم در حافظه دیجیتال زمان. بی انتظار دیده شدن حتی!
"ویرگول" شاید خانه ی جدیدی شود برای صداهایی که پیش تر ها می پیچیدند در "روزهای سکوت" و یکی دو خانه دوست داشتنی دیگر.
سال جدید، سال نوشتن است برایم. امیدوارم...
یا به قول آن شاعر دوست داشتنی:
"ای در دلم نشسته، از تو کجا گریزم؟!"
پی نوشت: عکس دریا تزیینی است و شاید بی ربط. یا شاید هم کم ربط. دریا همیشه یک ربطی دارد!
