پریروز یه جمله ای از کتاب خرده عادت ها خوندم که برگام ریخت. میگفت اگه هر روز فقط یک درصد رشد کنی، آخر سال 3678 درصد رشد کردی. نمونه واقعی این ماجرا تیم دوچرخه سواری بریتانیاس. حدود 100 صد سال بود که دوچرخه سوارهای حرفه ای بریتانیا هیچ دستاورد جدی ای نداشتن. اوضاع انقدر خراب بود که یکی از مهمترین تولیدکننده های دوچرخه جهان، غیرمستقیم اعلام کرد که دیگه به انگلیسی ها دوچرخه نمیفروشه تا شکست های این تیم به گردن دوچرخه های این شرکت نیفته. سال 2003 دیو بریلسفورد قبول کرد توی این شرایط مدیریت تیم رو دست بگیره ولی یه شرط مهم گذاشت. گفت باید همه مسائل مربوط به تیم دوچرخه سواری رو به جزئیات کوچیک تقسیم کنیم و ببینیم چطوری میتونیم هر جزء کوچیک رو یه درصد بهبود ببخشیم.
همه تیم یه دل شدن تا همه ی جزئیات رو یه ذره بهتر کنن. مثلا زین دوچرخه رو دوباره طراحی کردن تا راحتتر بشینن، به لاستیک ها الکل زدن تا بهتر بچرخن. به ورزشکارا حسگر وصل کردن و به شلوارکشون یه نوع گرمکن برقی اضافه کردن تا عملکردشون بهتر بشه. انواع ژل های ماساژ رو تست کردن تا ببینن کدومشون ماهیچه هارو سریعتر بهبود میبخشه. جنس بالش و تشکشون رو عوض کردن تا خواب بهتری داشته باشن. حتی یه پزشک به تیم اضافه شد تا بهترین شیوه شستن دست ها رو به ورزشکارا یاد بده تا کمتر مریض بشن
فقط 5 سال زمان لازم بود تا معجزه اتفاق بیفته. بریتانیایی ها توی المپیک 2008 پکن غوغا کردن و 60 درصد از مدال های طلای مسابقات دوچرخه سواری رو مال خودشون کردن. برای اینکه نشون بدن این نتایج شانسی نبوده، چهار سال بعد توی المپیک 2012 لندن 9 رکورد المپیک و 7 رکورد جهانی رو جابه جا کردن. اونا از سال 2007 تا 2017، 178 مدال طلای قهرمانی جهان، 66 مدال طلای المپیک و پارالمپیک و 5 قهرمانی توردو فرانس به دست آوردن و شدن موفقترین تیم تاریخ دوچرخه سواری این کشور.
این اتفاق، معجزه دیو بریلسفورد نبود، معجزه خرده تغییرات کوچیک بود.
