چند روز پیش یکی از دوستام توی کانالش خواسته بود کسی براش چیزی بنویسه.
منم که چند وقتی دست و دلم به نوشتن نمیرفت خودمو هل دادم سمت اینکه یه چیزی براش بنویسم و بالاخره امشب سدو شکستم و شروع کردم.
نوشتم.
راستش اون دوستم چند سالی از من بزرگتره. ازدواج کرده. باردار شده. اما بچه هاش...
یکی از دلایلی که هیچ جوره نتونستم با اغتشاشگرای امسال ذره ای همذات پنداری کنم یا ذره ای بهشون حق بدم همین دوستم بود.
دوستم اهواز زندگی میکنه.
اون روزای شلوغی وسطای بارداریش بود. با همسرش رفته بودن داروخونه. همسرش میرن که داروهاشو بگیرن و دوستم جلوی در منتظرشون بوده.
دوستم چادریه.
مدافعای زن زندگی آزادی از چادریا بدشون میاد.
مدافعای زن زندگی آزادی دوستمو به جرم چادری بودن کتک میزنن.
اونا دوستمو روضه ی مجسم حضرت زهرا(س) میکنن.
یکی از قُلاش درجا سقط میشه و قُل دوم بعد حدودا یه ماه....
صدای قلب بچه هاش که رفته سونوگرافی و برامون فرستاده بود هنوزم توی گوشم میپیچه...
براش نوشتم.
میدونین چیه؟
آدما همه شون یه روزایی دارن که مزه ی زهرمار میده
روزایی که چشاشون از شدت اشک پف میکنه و هیچ جا رو نمیتونن ببینن
ولی ابرایِ همین روزایی که فکر میکنیم هیچ وقت تموم نمیشن؛
به راحتی. با چندتا کلمه ی کوچیک. با یه "عزیزترین خواهرم"؛
حتی ساعت دوی نصفه شبم خورشید اونارو کنار میزنه و داد میکشه: تو هنوزم وصله های زیادی به این دنیا داری?
خدایی اگه مردم میدونستن من با چه چیزای کوچیک و گاهی شاید احمقانه ای ذوق میکنم انقد فلانم نمیکردن?♀
و الان دوس دارم به تقلید از محمدامین اسکندری شکرگزاری کنم:
خدایاشکرت که این خوشبختی های کوچیکو تو زندگیامون گذاشتی
خدایاشکرت که نمیزاری آدما خسته شن
مرسی که زندگیامونو سیاهِ مطلق نیافریدی
ازت ممنونم بخاطر خوشی های ریز و درشت
بخاطر روزای برفی
بخاطر برف بازی کردن
حتی به خاطر همین سرماخوردگی که گرفتم و نشون میده چقد بهم خوش گذشته
یکمم ممنون بخاطر خانواده ی جدید نصفه نیمه:)
پ.ن: خدایا میشه بخاطر اینکه ازت خیلی دور شدم معذرت بخوام و خواهش کنم کمکم کنی همون آدمِ قبلی بشم؟...
02:51
27/11/01
