دکتر سمیه عرب‌خراسانی در گفت‌وگو با ماهنامه رویش اندیشه؛
برخی استفاده از کلمات تحقیرآمیز را مصداق خشونت روانی می‌دانند و برخی خشونت جسمی را تا حدی معمول و بهنجار می‌دانند.
این فهم چنانچه میان زنان و مردان به‌عنوان مشهورترین گروهی که خشونت میان آنان مطالعه شده، تا حدودی یکدست و مورد توافق باشد، مسئلۀ خاصی ایجاد نمی‌کند. به این معنا که اگر زنان یا مردان استفاده از کلمات نامناسب را در محاوره مصداق خشونت بدانند یا زنان و مردان حدودی از خشونت جسمی را معمول رابطۀ همسرانه بدانند، مشکل خاصی در ارتکاب یا عدم ارتکاب آن به‌وجود نمی‌آید.
در این نوع خشونت زمانی مسئله ایجاد می‌شود که یکی از دو طرف، این نوع خشونت را خشونت نداند؛ بلکه تضییع حق و لطمه به شخصیت خودش تلقی کرده و در مقابل آن واکنش نشان بدهد. تفاهم‌نداشتن در معنا و مصداق خشونت، خودش سبب ایجاد خشونت می‌شود.
این رویه در میان بسیاری از زنان و مردان وجود دارد که یکی فعلی را مصداق خشونت می‌داند و دیگری نمی‌داند و دربرابر اعتراض طرف مقابل مقاومت می‌کند. اینکه چطور این عدم تفاهم ایجاد می‌شود، مطلب جداگانه‌ای است.
