IVF مخفف لقاح آزمایشگاهی است. این یکی از انواع روش های شناخته شده فناوری کمک باروری (ART) است. IVF با استفاده از ترکیبی از داروها و روش های جراحی برای کمک به اسپرم در بارور کردن تخمک و کمک به کاشت تخمک بارور شده در رحم شما کار می کند.
در ابتدا داروهایی تجویز می شود که باعث می شود چندین تخمک شما بالغ و آماده لقاح شوند. سپس پزشک تخمک ها را از بدن شما خارج کرده و در آزمایشگاه با اسپرم مخلوط می کند تا به اسپرم کمک کند تا تخمک ها را بارور کند. سپس 1 یا بیشتر تخمک بارور شده (جنین) را مستقیماً در رحم شما قرار می دهند. اگر هر یک از جنین ها در پوشش داخلی رحم شما کاشته شوند، بارداری اتفاق می افتد.
IVF مراحل زیادی دارد و چندین ماه طول می کشد تا کل این فرآیند تکمیل شود. گاهی اوقات در اولین تلاش موثر است، اما بسیاری از افراد برای باردار شدن به بیش از 1 دور IVF نیاز دارند. در صورت داشتن مشکلات باروری، IVF قطعا شانس بارداری شما را افزایش می دهد، اما هیچ تضمینی وجود ندارد - بدن همه افراد متفاوت است و IVF برای همه موثر واقع نمی باشد .
اولین قدم در IVF مصرف داروهای باروری به مدت چند ماه است تا به تخمدان شما کمک کند تا چندین تخمک بالغ و آماده برای لقاح تولید کند. به این عمل القای تخمک گذاری می گویند. ممکن است به طور منظم سونوگرافی یا آزمایش خون انجام دهید تا سطح هورمون خود را اندازه گیری کرده و میزان تولید تخمک خود را پیگیری کنید.
هنگامی که تخمدان های شما به اندازه کافی تخمک بالغ تولید کردند، پزشک تخمک ها را از بدن شما خارج می کند (به این عمل بازیابی تخمک گفته می شود). بازیابی تخمک یک روش جراحی جزئی است که در کلینیک های باروری و به صورت سرپایی انجام می شود و نیاز به هیچ گونه بستری ندارد.
شما دارویی دریافت خواهید کرد تا به شما کمک کند در طول عمل آرام و راحت باشید. پزشک با استفاده از سونوگرافی برای دیدن داخل بدن شما، یک لوله نازک و توخالی را از طریق واژن وارد تخمدان و فولیکول های نگهدارنده تخمک می کند. سوزن به یک دستگاه مکنده متصل است که به آرامی تخمک ها را از هر فولیکول بیرون می کشد.
در آزمایشگاه، تخمک‌های شما با سلول‌های اسپرم همسرتان لقاح داده می‌شوند - به این عمل تلقیح می‌گویند. تخمک و اسپرم با هم در ظرف مخصوصی ذخیره می شوند و لقاح اتفاق می افتد. برای اسپرم هایی که تحرک کمتری دارند (همچنین حرکت نکنید)، ممکن است مستقیماً به تخمک ها تزریق شوند (ICSI) تا لقاح را تقویت کنند. هنگامی که سلول های تخمک های بارور شده شروع به تقسیم می کنند و به جنین تبدیل می شوند، جنین شناسان در آزمایشگاه پیشرفت را زیر نظر دارند.
حدود 3-5 روز پس از بازیابی تخمک، ( بر حسب نظر پزشک شما و وضعیت بدنی شما ) 1 یا چند جنین در رحم شما قرار می گیرد (به این انتقال جنین گفته می شود). پزشک یک لوله نازک را از طریق دهانه رحم به داخل رحم می‌کشد و جنین را مستقیماً از طریق لوله وارد رحم می‌کند.
بارداری در صورتی اتفاق می افتد که هر یک از جنین ها به پوشش رحم شما بچسبند. انتقال جنین در مطب پزشک یا در کلینیک باروری انجام می شود و معمولاً دردناک نیست.
برای استراحت بقیه روز پس از انتقال جنین برنامه ریزی کنید. روز بعد می توانید به فعالیت های عادی خود بازگردید. همچنین ممکن است در 8 تا 10 هفته اول پس از انتقال جنین، قرص مصرف کنید یا هورمونی به نام پروژسترون را روزانه تزریق کنید. هورمون ها باعث بالا بردن گیرایی جنین در رحم می شوند.
عوارض IVF چیست؟
مانند همه داروها و روش های پزشکی، IVF دارای برخی خطرات و عوارض جانبی احتمالی است. این شامل:
•نفخ
•گرفتگی
•حساسیت پستان
•نوسانات خلقی
•سردرد
•کبودی ناشی از گلوله
•واکنش آلرژیک به داروها
• خون ریزی
•عفونت
پزشک شما می تواند در مورد هرگونه سوال یا نگرانی در مورد خطرات و عوارض جانبی IVF با شما صحبت کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر درخصوص این روشهای کمک باروری میتوانید به سایت زیر مراجعه فرمایید : https://www.royan.org/
