ایران، به استناد تمام خارجی‌هایی که برای اولین بار پا به ایران می‌ذارن، یکی از ناشناخته‌شده‌ترین یا بهتر بگم بدشناخته‌شده‌ترین کشورهای روی کره زمینه. حالا این به خاطر تبلیغات سوء دشمنان و رسانه‌هاشون بوده یا بی‌‌عرضگی خودمون و دولتمردانمون، به‌کنار.
واقعیت اینه که متاسفانه اکثر غیر ایرانی‌هایی که تا به حال ایران رو از نزدیک ندیدن، ایران رو به عنوان کشوری خشک، بی‌آب و علف، عقب افتاده، خطرناک و ناامن می‌شناسن که کل اقتصادش شامل نفت و فرشه و مردم خشن، عصبانی و دُگمی داره. هر ایرانی که مدتی خارج از خاک ایران زندگی کرده، حداقل یکبار این تجربه رو داشته که باید به مخاطب غیر ایرانیش ثابت کنه که "به خدا ایران هم برف داره"؛ تازه برف نمونه خوبشه! به برخی بی‌سوادترهاشون باید ثابت کنیم که برق و کامپیوتر و آب لوله‌کشی و ماشین و هواپیما و دانشگاه هم داریم! شاید تنها نکته مثبت این داستان اینه که وقتی اکثر خارجی‌ها برای اولین بار میان ایران، تا چندین روز هاج و واج، در بهت عظمت و پیشرفت علم و دانش، تنوع زیستی، فکری و طبیعی ما ایرانی ها می‌مونن. نه اینکه ما تو همه اینا آس روزگاریم، نه. علت اینه که اونا انتظار خیلی بدتر از این‌ها رو تو ذهنشون داشتن. من تجربه دست اول این داستان رو با صدها سرمایه‌گذار خارجی که با ترس و لرز برای اولین‌بار پا به ایران می‌گذاشتن رو داشتم. همشون اول با دلهره، ترس و کنجکاوی میومدن و بعد از چند روز با هیجان و احترام و عشق اینجا رو ترک می‌کردن. یه بار شریکم ازم پرسید: رامین، چرا این اروپایی‌ها وقتی میان اینجا اینقدر از ایران و ایرانی‌ها تعریف و تمجید می‌کنن ولی خود ما ایرانی‌ها اغلب ناراضی هستیم و مدام غُر می‌زنیم. گفتم چون اکثر اروپایی‌ها قبل از اینکه بیان اینجا انتظار و توقع دیدن یه جایی مثل آنگولا و بورکینافاسو رو دارن (با احترام به آنگولا و بورکینافاسو) ولی وقتی میان از میزان توسعه و پیشرفت ما نسبت به ذهنیتی که داشتن شوکه میشن، ولی ما خودمون رو اگه نگیم با اروپا، ولی حداقل با کره و ترکیه مقایسه می‌کنیم و احساس عقب افتادگی نسبت به دنیا رو داریم.
جدا از دلایل و خوب یا بد بودنش، یه واقعیت دیگه هم هست، اونم اینکه همه چیز در خارج از ایران و در رابطه با ایران جنبه سیاسی داره. فرهنگ، ورزش، تاریخ و حتی اولین سوالی که به عنوان یه ایرانی از شما می‌پرسند احتمالا یه جورایی سیاسیه. این رو میشه تو مصاحبه‌های رسانه‌های خارجی در حین جام جهانی با بازیکنان و هواداران ایرانی دید، یا در رابطه با تصویرسازی از ایران تو فیلم‌های هالیوودی و یا تو کتاب‌های تاریخ باستان مدارس که ایران باستان حذف یا تحریف شده. متاسفانه هم مردم ایران و هم مسئولان ایرانی، نه تنها برای بهبود این نگاه تک‌بعدیِ سیاست‌زده کاری انجام ندادن بلکه با رفتار، گفتار و جر و بحث‌هاشون اغلب به این نگاه دامن زده‌اند.
یه نکته دیگه اینه که کشور ما اهمیت و قدرت نرمِ تبلیغ، تصویرسازی و بازاریابی بین‌المللی با استفاده از رسانه‌های سنتی و مدرن رو درست درک نکرده و بطور سیستماتیک کاری در این حوزه انجام نداده. شما وقتی برنامه‌های تلویزیون‌های بین المللی مثل CNN و Bloomberg رو نگاه می‌کنید با آگهی‌های تبلیغاتی کشورهای مختلفی مواجه میشید. از سرمایه‌گذاری در هند تا خرید ملک در دبی، از جاذبه های گردشگری ترکیه تا فرصت سرمایه‌گذاری در اندونزی. این آگهی‌های تبلیغاتی معمولا با هدف اصلی گسترش گردشگری و همچنین جذب سرمایه‌گذاری خارجی در اون کشورها توسط دولت‌هاشون سفارش داده میشن و هزینه‌های هنگفتی براشون میشه، ولی این تبلیغات نتیجه غیرمستقیمی هم دارند که کمتر ازش یاد میشه و اون تصویرسازی جذاب در ذهن مخاطب درباره اون کشور و فرهنگ و مردمشه. تو این تبلیغات از ایستگاه شلوغ و کثیف قطار در کلکته و یا خوابگاه کارگران پاکستانی در دبی تصویری نمی‌بینید. این تبلیغات با تصاویر جذاب، دلنشین، مدرن و آرامش بخش‌شون، هم کمک به جذب سرمایه و گردشگر می‌کنن و هم به تصویرسازی رمانتیک و دلنشین در ذهن مخاطب می‌پردازن، که بهره و فوایدی بسیار مفید و بلندمدت برای اون کشور و ملت در بر داره. فکر نکنم امروزه دیگه کسی در دنیا تصویر بیابانی خشک و بی‌آب و علف از دبی تو‌ذهنش داشته‌باشه. اون تصویر با ذهنیتی از آسمان‌خراش‌های بلند، هتل‌های پنج ستاره، مراکز خرید بزرگ و ماشین‌های لوکس جایگزین شده و این ذهنیت جدید به همون بیابان بی‌آب و علف کمک کرده سالانه میلیون‌ها نفر مسافر و میلیاردها دلار سرمایه جذب کنه و اقتصادش رو رونق بده. حالا بیایم تصاویری که در ذهن مخاطب غیر‌‌ایرانی در مورد ایران شکل گرفته رو مرور کنیم و اونها رو با واقعیت‌های ایران مقایسه کنیم. این خارجی‌های ناآگاه بیشتر از طریق رسانه‌های غرض ورزشون و همچنین فیلم‌های جشنواره پسند ما تصاویری از ایران می‌بینن و تو اون تصاویر متاسفانه ورژن ایرانی ایستگاه قطار کلکته و خوابگاه کارگران پاکستانی ما رو دیدن ولیکن جنبه‌های جذاب و مدرن و مخاطب پسند ما رو ندیدن. نمادهای منفی ما رو (که کم هم نیستند) خوب می‌شناسند ولی نمادهای مثبت و جذاب ما رو (که زیاد هم هستند) اصلا نمی‌شناسند.
برخی از بازخوردهایی که من با گوشای خودم از سرمایه‌گذاران خارجی در روز اول حضورشون در ایران شنیدم:
- باورم نمیشه مردم اینجا به راحتی تو خیابون خرید می‌کنند.
- چقدر در ایران جاده آسفالت زیاد دارین.
- خیابان‌های تهران چقدر تمیز هستند و ماموران شهرداری مدام در حال شستشو.
- انتظار داشتم با بادیگارد مسلح من رو از فرودگاه بردارید ببرید تو یه چادر واسه مذاکره.
- چقدر تعداد خانم‌ها تو خیابون‌هاتون زیاده.
و یه چیزی که بدون استثنا همه اقرار می‌کنند: چقدر جمعیت جوونِ پر انرژی، پرتکاپو و خوشتیپ زیاده!
با این سطح توقع و انتظار از ایران فکر نکنم برای بهبود اون ذهنیت به نکات مثبت خارق‌العاده و یا تصویرسازی‌های ساختگی نیازی داشته‌باشیم. یه فیلم عادی از زندگی‌هامون میتونه چندین فرسنگ تصویر اونها از ایران رو بهبود بده.
حالا جنبه شخصی داستان و چی شد که تصمیم گرفتم این متن رو بنویسم و یه پروژه جدید رو با شما به اشتراک بزارم:
از روز تولد ۴۰ سالگیم تو اردیبهشت پارسال به اینور همش فکرم درگیر تعریف پروژه جدیدی برای دهه پنجم زندگیم بود. یه پروژه‌ای که به افکار و آرمان‌هام بخوره، اینقدر بزرگ و تاثیرگذار باشه که ارضام کنه، اینقدر باحال و هیجان‌انگیز باشه که وسطش بی‌خیال نشم، ولی در عین حال اینقدر هم جمع و جور و شدنی باشه که با همکاری جمع کوچکی از پسش بر بیایم. تو این چند روز و به لطف قرنطینه و حبس خانگی ناشی از کرونا فکر کنم به تعریف اون پروژه رسیدم.
پروژه Iran Untold:
هم خودم هیجان زده‌ام و هم دوست دارم هر چه زودتر با آدم‌‌هایی که دغدغه‌های مشابه دارن و میتونن کمک کنن این ایده رو در میون بذارم و باهاشون راجع بهش صحبت کنم، که با کمک هم استارتش رو بزنیم. علت اصلی نوشتن این متن هم همینه، که بتونم با تعداد بیشتری از همفکران و داوطلبان بالقوه آشنا بشم.
این پروژه به شناختی که در سال‌های اخیر از خودم و علایقم پیدا کردم و مراوداتی که با غیر ایرانی‌ها داشتم برمی‌گرده. هم تو دوران دانشجویی و هم در دوران کسب و کارم همیشه کاری که بیش از هرچیزی من رو راضی و خوشحال می‌کرده، شناساندن و تبلیغ و ترویج ایران و جنبه‌ها و ظرفیت‌ها و محصولات و فرصت‌های جذابش به خارجی‌ها بوده. هم فعالیت‌های دانشجوییم در انجمن دانشجویان ایرانی دانشگاه در خارج از کشور و هم فعالیت‌های جذب سرمایه از خارجی‌ها در فیروزه این فرصت رو بهم داده که بتونم در مورد ایران و ظرفیت‌هاش با تعداد زیادی از خارجی‌ها صحبت کنم، از خوبی‌هاش بگم، تبلیغش رو کنم و به قول معروف پُزش رو بدم.
پروژه Iran Untold ماموریت و رسالتش دقیقا همینه:
رسالت Iran Untold بهبود تصویر ایران در نگاه و ذهن غیرایرانی‌هاییِ که هیچ شناختی از ایران ندارند و راهکار Iran Untold برای رسیدن به اون هدف، تولید سیستماتیک محصولات دیجیتال کوتاه ولی باکیفیت، مثل فیلم، پادکست و اینفوگرافیکیِ که به صورت رایگان در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی به زبان‌های انگلیسی و فارسی (و بعدها زبان‌های دیگر) منتشر بشه.
رسمی ترش میشه این:
----------------------------------------
پروژه Iran Untold - شناساندن و ترویج هر آنچه جذاب و ایرانیست
پروژه Iran Untold سعی دارد با گرد هم آوردن متخصصین، داوطلبین و یاری‌دهندگان از سراسر جهان با تولید محتوای با کیفیت و تراز اول دیجیتال به آموزش، معرفی و ترویج هر آنچه ایرانیست برای مخاطبان جهانی بپردازد. ما امیدواریم با تولید فیلم، پادکست، اینفوگرافیگ و دیگر محصولات کوتاه دیجیتال در حوزه‌های مختلف منجمله فرهنگ، تاریخ، غذا، گردشگری، ورزش، جغرافیا و ... به زبان‌های مختلف و ارائه رایگان آن‌ها به مخاطبین، همه جنبه‌ها و ظرفیت‌های جذاب ایران عزیزمان را به دنیا بشناسانیم.
از آش رشته تا استوانه کوروش، از بومگردی در روستاها تا پریدن از آتش در چهارشنبه سوری، پروژه Iran Untold می‌خواهد با اتکا به پژوهش دقیق و تولید محتوای کوتاه، جذاب و با کیفیت به ترویج هر آنچه ایرانیست کمک کند.
پروژه Iran Untold با حضور فعال در شبکه‌های مجازی به جذب داوطلبین، دریافت کمک‌های مالی و حرفه‌ای و همچنین جمع‌آوری محتوای دیجیتال همچون عکس، فیلم و طرح‌های قابل عرضه کاربران و علاقمندان خواهدپرداخت.
این پروژه برای رشد و توسعه وابسته به کمک‌های مالی و حرفه‌ای علاقمندان و داوطلبان می‌باشد. شایان ذکر است که تمامی تولیدات Iran Untold رایگان و از طریق اینترنت و فضای مجازی قابل دسترس عموم قرار خواهدگرفت. هرگونه درآمد احتمالی از تبلیغات و یا فعالیت‌های آتی دیگر، دوباره به پروژه باز خواهدگشت و صرف توسعه آن خواهد شد.
این پروژه مستقل، بی طرف، خصوصی و بدون وابستگی به هیچ سیاست و یا عقیده خاصی می‌باشد و فقط با هدف ترویج ایران و هر آنچه ایرانیست شکل گرفته.
----------------------------------------
من با تمام وجود دوست دارم در حد توانم، چه از نظر مالی و چه از نظر حرفه‌ای، در رسیدن به این هدف نقش ایفا کنم و به بهبود تصویر ایران در ذهن جهانیان کمک کنم و از اینجا از همه دوستان، خوانندگان، علاقمندان و داوطلبان خواهش می‌کنم که به این پروژه بپیوندند و با هر ظرفیتی که در توان دارند، از وقت و پول و اهدا مهارت حرفه‌ای‌شون گرفته تا معرفی این پروژه به دوستان و نزدیکان و کمک به وایرال شدن محصولاتش کمک کنند.
خدا رو شکر معرفی دیزی سنگی و یا جاذبه‌های گردشگری به خارجی‌ها چیزی نیست که کسی باهاش مشکلی داشته‌باشه و بتونه بین ما ایجاد دشمنی و رقابت و بدبینی کنه. تو تصویرسازی زیبایی‌ها و جذابیت‌های ایران عزیز در ذهن جهانیان همه با هم می‌تونیم شریک باشیم، چرا که این کار واسه خودمون و اطرافیانمون و کشورمون فقط نفع داره و ضرری به کسی نمی‌رسونه.
اگر علاقمند به کمک هستین لطفا از طریق توییتر و یا پیام زیر این متن با من در تماس باشین و از توانایی‌ها و ظرفیت‌های قابل ارائه‌تون برام بنویسین. ما به خیلی از تخصص‌ها و مهارت‌ها بخصوص تولید محتوا، طراحی گرافیک، عکاسی، فیلمبرداری، ادیتینگ، و کارگردانی نیاز داریم. به امید خدا و با یاری دوستان و داوطلبان عزیز ان‌شاالله به زودی شاهد انتشار اولین محصولات این پروژه خواهیم بود. قدم کوچک اول برای آرمانی بزرگ و زیبا.
در پایان از طولانی بودن این متن و ادبیات خودمونیش پوزش میخام. این اولین تجربه من با ویرگول بود.
به امید روزهای بهتر در کنار هم.
مراقب خودتون باشید.
