قهرمانان حقیقی برای هر ملتی، انسانهایی هستند درستکار، عملگرا، نیک اندیش و قدرتمند و درعین حال مهربان و صمیمی، مخصوصا با طبقات زیردست. به این ویژگی ها میتوان مفاهیم دیگری نیز اضافه کرد؛ از جمله عشق، وفاداری، نوع دوستی و وجدان.
قهرمانها، همه را دور خود جمع میکنند. مجموعه ای از افکار متضاد را با خود همراه میکنند و تلاش میکنند منافع مشترک همه را دریابند و نیروها را در آن راستا، همدل کنند و روزی که از دنیا بروند، دوباره همه افکار متضاد را دور تابوت خود جمع میکنند.
قهرمانها به دنبال جنگ نیستند اما اگر جنگ به دنبال آنها بیاید، شجاعانه در مقابلش میایستند. با جنگ، میجنگند؛ جنگ را اسیر میکنند؛ به زانو مینشانند و به صلح میرسانند.
یقیناً آدمهایی که جز لجن پراکنی و نفرت پراکنی و تضییع حقوق دیگران و عقده گشایی کار دیگری بلد نیستند، نه قهرمانند و نه محبوب؛ حتی اگر به زور و ضرب بخواهند خود را به شکل یک قهرمان دربیاورند.
هرکسی ممکن است یک قهرمان در زندگی اش داشته باشد؛ قهرمانش را دوست داشته باشد و در نبود او بگرید. شاید به تعداد همه آدمهای روی زمین یک قهرمان وجود داشته باشد. شاید به تعداد همه خانواده ها یک نفر به عنوان قهرمان معرفی شود یا شاید به تعداد همه شهرها و کشورهای دنیا.
شاید یک نفر قهرمان زندگی اش، پدر باشد یا دیگری دوستش یا دیگری یک فرمانده... یا شاید هریک از ما به اندازه خودمان، قهرمان زندگی فرد دیگری باشیم.
قهرمانان شاید بمیرند اما یادشان زنده است. قهرمانان شاید کشته شوند اما فراموش نمیشوند. اما دو چیز را نباید فراموش کرد.
پس از مرگ یک قهرمان خیلی ها تلاش کنند خود را از جنس او و رفیق او نشان دهند تا از محبوبیت او کیسه های خود را پر کنند. باید دانست که آدمهای ظالم، زورگو، نفرت انگیز و ریاکار، هیچگاه از جنس قهرمانها نیستند، مخصوصا قهرمانان آسمانی.
دیگر آنکه در نبود قهرمان زندگی ات، همانند او باش. جای او را پر کن. اگر او انسانی بوده است متین، درستکار، مردم دوست و دوراندیش و منطقی... تو نیز چنین باش و جای خالی اش را پر کن
رحمت خدا بر قهرمانانی که مردمشان را و خاکشان را دوست داشتند. رحمت خدا بر تو قهرمان.... و خدا نگهدارت...
