همه ما مبتلاییم. هر کدوم به یه چیز. هر کدوم به یه شکل. یکی به علم و دانش، یکی به پول، یکی به قدرت، یکی به صورت زیبا، یکی به سیرت زیبا، یکی به کاروتلاش، یکی به تحرک و ورزش، یکی به انزوا و گوشه نشینی، به شعر، به موسیقی و خیلی چیزای دیگه. این ابتلا دست خودمون نیست بنابراین فضیلتی هم نداره. اون ابتلایی فضیلته که اونقدر چشمگیر باشه که دیگران رو هم مبتلا کنه. ابتلا باید با اکسیر عشق آمیخته بشه تا به دیگران هم سرایت کنه. اونوقته که تختی، شجریان، بهمن بیگی، شهریاری و آدم‌هایی از این دست بوجود میان. باید درک کنیم که به چه چیزی مبتلاییم و بعد تبدیلش کنیم به فضیلت. با اکسیر عشق .
