محمد ایمانی طی یادداشتی در کانال شخصی خود نوشت:
افغانستان برای ما بیش از یک همسایه است. ۱۵۰ سال قبل، بخشی از خاک و پاره تن ما بود که با نیرنگ انگلیس و بی کفایتی قاجار از ایران جدا شد. دهه ها مستعمره انگلیس بود؛ تا این که پای شوروی و سپس آمریکا به این کشور باز شد. چند بار هم در دو دهه اخیر، میان طالبان و دولت غربگرا دست به دست شده است.
رنج و ناامنی و بی ثباتی افغانستان، رنج و گرفتاری ما هم هست. ترجیح ما، "توقف اشغال و حاکمیت مبتنی زور و اسلحه"، و "حاکمیت رای مردم، در کنار احترام به همه اقوام و مذاهب" است.
افغانستان در دوره بیست ساله اخیر (سیطره طالبان، اشغال آمریکا، و حاکمیت دولت بی ریشه و غربگرای اشرف غنی)، بارها نابودی نسل و منابع و زیر ساخت ها را به چشم دید و ضمنا زیر "ساخت های سیاسی و فرهنگی مقاومت" برای تشکیل دولت مستقل از آمریکا و طالبان را تا حدود زیادی از دست داد.
این هم مهندسی آمریکا و غرب، با عبرت گرفتن از تحولات عراق بود. البته جمعیت شیعیان در افغانستان ۲۵ درصد جمعیت است، بر خلاف عراق که اکثریت بالای ۶۰ درصد مردم شیعه هستند.
برخی می گویند ایران چرا مثل عراق و سوریه، وارد درگیری در افغانستان نمی شود؟ ایران، هرگز راسا وارد هیچ جنگی نشده. ایران پس از درخواست رسمی دولت های قانونی عراق و سوریه، به آنها برای مبارزه با تروریسم "کمک" کرد و هرگز طرف اصلی جنگ نبود.
دولت های قانونی مستقر و ارتش آنها تصمیم به دفاع از خود گرفتند و وسط میدان آمدندند، و انبوه گروه های مردمی داوطلب هم در کنار دولت ها ایستادند. یعنی اقتضائات فراهم بود؛ بنابراین ایران هم عمدتا با کمک مستشاری، به ساماندهی خط دفاعی و سپس تهاجمی علیه تروریست ها پرداخت.
اما دولت و ارتش افغانستان، وامدار آمریکا و فاقد ریشه مردمی بودند و ظرف چند هفته، همه شهرها و امکانات نظامی را بدون کمترین مقاومت تسلیم طالبان کردند. این اتفاق، مقارن با تصمیم آمریکا برای خالی کردن پشت دولت اشرف غنی و جا گذاشتن انبوهی از امکانات نظامی برای طالبان بود.
همچنین گفته می شود برخی گروه های جهادی سابق، در چند سال گذشته با دولت فاسد اشرف غنی شریک شده، یا لا اقل کنار آمدند و آن روحیه سابق مبارزه را نداشتند. فساد گسترده در "دولت غنی" با وجود فقر عمومی، موجب شد بسیاری از مردم هم انگیزه ای برای پشتیبانی از دولت یا توانی برای به مقابله با طالبان نداشته باشند.
در چنین شرایطی آیا منطقی بود مثلا چند هزار رزمنده پاکباخته و شجاع فاطمیون، وارد جنگی نا برابر شوند که تکلیف آن پیشاپیش - در اثر عوامل پیش گفته- معلوم است و ضمنا جنگ های مذهبی وقومی جدیدی بر پا می کند؟
آمریکا در افغانستان شکست سنگینی خورده و می خواهد عواقب این شکست را (با کمک محافل غربگرا) در دامن ایران بیندازد. اما ایران در زمین احمق های درجه یک آمریکایی بازی نمی کند.
مطالبه ایران، عدم دخالت بیگانگان، حاکمیت رای مردم افغانستان به دور از زور اسلحه، و تاکید بر ملت سازی، فرا تر از کشاکش های قبیله ای و فرقه ای است. روحیه مقاومت بر مبنای این منطق درست، باید تبدیل به گفتمان غالب میان مردم و نخبگان افغانستان شود و ایران در این زمینه از هیچ کمکی دریغ نمی کند. هر چند که زمانبر است.
