علی کمیلی
پدری که فرزند تربیت می‌کند نمی‌تواند پاسخگوی رفتار جمعی خانواده خود نباشد ولی عمده بدنه انقلابی ما هنوز باور نکرده که ما با کل «جبهه مقاومت» حقیقتا «هم سرنوشت» هستیم و این حد از بی توجهی ما، فرجام خوشی نخواهد داشت!
اگر احساس می کنید مخاطب این کلام نیستید از خودتان بپرسید آیا واقعا شما وسط جنگی سرنوشت ساز، رفتاری متمایز از خود نشان داده اید یا به چند اقدام گذرا و شرکت در چند تجمع بسنده کرده اید؟!؟
رهبری انقلاب صراحتا گفتند: «اگر دشمن آنجا موفّق بشود می‌آید سراغ این نقطه‌ی بعدی. ما مسلمانها سالهای متمادی از این حقیقت غفلت کرده‌ایم، نتایجش را هم دیده‌ایم؛ امروز دیگر نباید غفلت کنیم؛ باید حواسمان جمع باشد. ما باید کمربند دفاع را، کمربند استقلال‌طلبی را، [کمربند] عزّت را، از افغانستان تا یمن، از ایران تا غزّه و لبنان، در همه‌ی کشورهای اسلامی و ملّتهای اسلامی محکم ببندیم.»
👈 این یعنی چه؟
یعنی حیطه عمل ما باید از ایران فراتر برود و برای تحقق استقلال کشورها باید برنامه جدی داشته باشیم.
ولی خب وقتی برای توجیه مردم خودمان وقت نمی‌گذاریم و ناموفق هستیم مگر می شود به بیرون فکر کرد؟!
کجایند تیم هایی که تصمیم گرفته اند تا روز نابودی «رژیم موقت صهیونی» این مسأله را رها نکنند و بر کاری مهم «تمرکز» کرده باشند؟!
اگر پیدا کردید سلام ما را هم برسانید چون اقدامات زودگذر و غیرموثر بسیار است! حجت تمام است. والسلام.
