وزن مالی قرارداد بیست و پنج ساله همکاری ایران و چین تقریبا چهارصد میلیارد دلار است؛ یعنی میانگین آن: سالی شانزده میلیارد دلار [که مبلغ زیادی نیست، بلکه محدود و متعارف است]
آمریکا و متحدینش در دوره بیست ساله همکاری با افغانستان بیش از دو هزار و چهارصد میلیارد دلار هزینه کردند؛ یعنی سالی صد و بیست میلیارد دلار، بدون تاثیر مثبتی در زندگی مردم افغانستان.
مبلغ همکاری آمریکا و افغانستان با رقم دو هزار و چهارصد میلیارد دلار ، شش برابر مبلغ قرار داد ایران و چین، یعنی چهارصد میلیارد دلار است. آیا افغانستان فروخته شد به آمریکا؟
آمریکا و سی کشور متحد او با آن پول کلان نتوانستند در افغانستان کاری از پیش ببرند، لذا دست از پا درازتر گریختند. پس چگونه چین در یک قرارداد پایاپای کوچک، ایران را مستعمره خود می‌سازد؟!
آن چه لیبرال_ها را آشفته کرده، وزن_سیاسی قراردادهای ایران با چین و روسیه و هند و دیگران است؛ که حاکی از کم اثر شدن تحریم‌های سیاسی و اقتصادی آمریکا و اروپاست.
عضویت ایران در پیمان شانگهای و قراردادهای میان مدت با چین و روسیه و هند و دیگران، اولا حمله به استراتژی آمریکا در انزوای ایران بوده است، و ثانیا حمله به استراتژی لیبرال‌ها در نرمالیزیشن جمهوری اسلامی به نفع استکبار.
چین و روسیه برخلاف آمریکا و اروپا، اولا نه برنامه براندازی دارند، ثانیا نه براندازان را در کشور خود جای داده‌اند، ثالثا نه سبک زندگی تحمیلی و تهاجم فرهنگی دارند، و رابعا نه ایدئولوژی هار و مسلطی مانند لیبرالیسم دارند.
آمریکا و اروپای غربی، تا دست از سابوتاژ و رژیم_چنج برندارند، و گروهک‌های برانداز را بیرون نریزند، و ایدئولوژی هار لیبرالیسم و سبک زندگی لوسیفری خود را تحمیل نکنند، در جوار مردم ایران جایی ندارند.
استقلال بی‌نظیر و رشک‌برانگیز ایران در چهار دهه گذشته، با قراردادهای همکاری‌های بیست و پنج ساله با سایر کشورها، با مبلغ ناچیز سالیانه شانزده میلیارد دلاری مخدوش نمی‌شود؛ بلکه مبتنی بر اصل_احترام_متقابل است.
منبع: اکانت توئیتری حسن عباسی
