واللا ما هرچه می‌خواهیم آقایی کنیم و به روی این مسئولان عزیز و خدوم‌مان نیاوریم؛ خود این بزرگواران مثل این‌که تن‌شان می‌خارد. نمونه‌ی آخرش هم همین تبریکِ رئیس جمهور محبوب‌مان(!) به مناسبت برگشت تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل.
به وَلای علی دیگر نمی‌کشیم صبح به صبح و شب به شب اخبار را می‌بینیم تا ده دقیقه باید کلی با خودمان چک و چانه بزنیم تا قانع شویم کانالِ مثبت زندگی کنِ اینستاگرام را نگرفته‌ایم؛ بعد هم دوساعت و نیم وقت می‌گذاریم به خودمان بقبولانیم اسم رئیس‌جمهورمان حسن روحانی است؛ نه احمد حلت! بعد هم که با این واقعیت روبه‌رو می‌شویم می‌رویم به کارهایِ بدِ چندسال گذشته‌مان فکر می‌کنیم و خلاصه تا بخواهد خواب‌مان ببرد اگر صبح بود، شب می‌شود و اگر شب، سپیده می‌زند.
اگرچه قبول داریم که سر شوخی را همان سال 92 با #روحانی_مچکریم و ... خودمان باز کردیم ولی بس است آقاجان، جان عزیزتان بس است این‌قدر جنبه‌ی ما را آزمایش نکنید. یک خطایی ما کردیم، انصاف است هرروز و هر ساعت به روی‌مان بیاورید؟؟ ما که کاری‌تان نداریم هر کاری دل‌تان می‌خواهد بکنید بعد هم بروید کانادا. نگران خطای انسانی و حیوانی و غیره هم نباشید، ما خودمان هشتگ می‌زنیم با چیز دیگری اشتباه‌تان نگیرند. فقط لطف کنید این اندازه با روح و روان ما بازی نکنید. بگذارید به درد خودمان بمیریم!
مرسی، اَه!
