زمان

زمان همان قاعده ی مسخره ای که خودمان اختراعش کردیم.که شلاق شود بر تنمان!که مدام بگوید:هی!من /امدم.و تا سربرگردانی بگوید:هی!من رفتم..

و تو مدام دنبال عقربه هایش بدوی و مدام احساس عقب ماندگی از زندگی را مزه کنی.

مادامی که زندگی جدای این صدای استرس زا به آرامی یک رود جریان دارد. و زندگی چشیدن مزه ی آب روان آن است..

و زندگی لذت گوش دادن به یک آواز است..

به گوش دادن درد و دلی..

به در آغوش گرفتن یک دوست..

به بوسه ای..

به لبخندی..